Θα περάσει και αυτό. Μέρα με τη μέρα, ανάσα με την ανάσα.
Χαίρετε. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ελπίζω να είστε καλά, με τους δικούς σας. Μου φαίνεται απίστευτο ότι μου πήρε τριάμισι χρόνια αρθρογραφίας για να ξεκινήσω πρόταση που να ρωτάω για την υγεία σας. Βλέπετε, τη θεωρούσα δεδομένη και ξεκινούσα να μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σας. Συνηθίζω να γράφω πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, να ζήσουμε τις στιγμές, να μοιραζόμαστε αγκαλιές και συναισθήματα με τους ανθρώπους. Δεν είναι πως δεν πιστεύω αυτά που γράφω. Απλά οι ανωτέρω σκέψεις είναι εγγεγραμμένες στην κοσμοθεωρία μου. Το μέγεθος της αλήθειας τους τώρα το συνειδητοποιώ.
Θα ρωτήσετε και με το δίκιο σας: «Έπρεπε να έρθει πανδημία για να μπει καλά η σημαντικότητα των στιγμών μέσα στο κεφάλι σου και την ψυχή σου;». Η αλήθεια είναι πως με το πέρασμα του χρόνου, άρχισα να συνειδητοποιώ ποια είναι τα σημαντικά και ποια τα ασήμαντα. Απλά η πανδημία ήρθε να σφραγίσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την πεποίθησή μου πως το να μοιράζεσαι στιγμές και αισθήματα με τους ανθρώπους, δεν είναι δεδομένο και είναι προνόμιο ακριβό που αξίζει την ανάλογη μεταχείριση.
Ξέρουμε όλοι πως η κατάσταση είναι ζόρικη. Τα πάντα έχουν μπει σε παύση. Δουλειές σταματήσανε, οι μισθοί κουτσουρεμένοι, περιστολή ελευθεριών και απώλεια της ιδιωτικότητας. Ξαφνικά η καθημερινότητά μας μπήκε σε κωδικούς. Άδεια κυκλοφορίας για εργασία και αριθμοί για να κάνεις το οτιδήποτε. Κυκλοφορώ ακόμη έξω. Δεν είναι ωραία εικόνα. Οι δρόμοι άδειοι και τα βλέμματα φοβισμένα. Ας μην έχουμε αυταπάτες, μέσα στο Μάη θα αρχίσει δειλά δειλά η ζωή να παίρνει μπροστά. «Και μετά θα με ρωτήσετε;» Σχετικά με τα σχέδια και το μέλλον, ασπάζομαι τη ρήση του Άγγλου οικονομολόγου Τζων Μέυναρντ Κέυνς: «Μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί».
Συμμερίζομαι απόλυτα τις ανησυχίες και τις σκέψεις υμών για την επόμενη μέρα, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Η κατάσταση αυτή που ζούμε απαιτεί κατ’ εμέ τη συγκέντρωση στο σήμερα. Ποιος είναι ο στόχος; να μην αρρωστήσω. Επόμενος στόχος: να διαχειριστώ την καθημερινότητα μου που άλλαξε. Πώς θα το επιτύχω; με το να απασχολώ το κορμί και το μυαλό. Απόλυτη συγκέντρωση για τον καθημερινό μου στόχο. Να γράψω ένα κεφάλαιο, ένα τραγούδι, να βάλω μια πινελιά σε πίνακα, να μαγειρέψω, να διαβάσω, να γυμναστώ, να απασχολήσω τα παιδιά ή ό,τι ευχαριστεί τον καθένα. Μικρές καθημερινές νίκες. Τα υπόλοιπα θα τα δούμε όταν έρθει η ώρα.
Το διακύβευμα είναι κρίσιμο. Να είμαστε όλοι εδώ, την επόμενη μέρα. Αν θέλετε πιο κυνικά, να χάσουμε όσους γίνεται λιγότερους σε αυτή την καταραμένη πορεία στην έρημο του ιού, της κοινωνικής απόστασης, της απομόνωσης. Είναι ευγενικός και όμορφος σκοπός. Αυτονόητα θα ζοριστούμε και θα πέσουμε κάποια στιγμή. Μιλάμε στους δικούς μας ανθρώπους, δε μένουμε μόνοι, δεν τα κρατάμε μέσα μας. Δεν είναι ντροπή οι στιγμές αδυναμίας, ντροπή είναι να μη βοηθάει ο ένας τον άλλον.
Έχω γνωρίσει την ανθρώπινη φύση. Είναι ικανός ο άνθρωπος να γίνει θεριό ανήμερο και να ξεσκίσει σάρκες, ακόμα και τις δικές του. Όμως είναι ικανός για έργα θαυμαστά, ευγενικά και για πράξεις μεγαλείου. Είναι στο δικό μας χέρι το πώς θα χειριστούμε την κατάσταση. Μέρα με τη μέρα, ανάσα με την ανάσα θα διαβούμε αυτό το δυστοπικό μέρος και θα το διαβούμε κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, έστω και νοερά. Μου πήρε καιρό να το καταλάβω αλλά το μυστικό είναι να αγαπάς τους ανθρώπους για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα ήθελες να είναι. Το πρώτο πράγμα που θα κάνω έπειτα είναι να αγκαλιάσω ξανά τους δικούς μου, τους φίλους μου, εσάς που έχουμε μοιραστεί τόσα πολλά, όσο γίνεται πιο δυνατά και αληθινά. Γιατί καμιά ζωή δεν αξίζει στην αποστείρωση και χωρίς την ανθρώπινη επαφή.
Να είστε καλά κυρίες και κύριοι και να προσέχετε. Έχετε την αγάπη και… τα σέβη μου!
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
