Όταν θα έρθεις…

Άραγε σα’ ρθεις θα κελαηδούν το ίδιο τ’ αηδόνια;
Ή με πένθιμους σκοπούς θα αναγγείλουν τον ερχομό σου;
Θα διαφέρει το “φύγε” από το “έλα”;
Ή σαν νότες ξεχαρβαλωμένες
θα ηχούν οι επιστροφές σου;

Άραγε σα’ ρθεις θα φέγγει το ίδιο το φεγγάρι;

Ή με λυπηρό φωτός παιχνίδισμα θα σε καλωσορίσει;
Θα λάμψουν τα μάτια σου από επιθυμία
ή θα κρυφτεί ο ήλιος στις γαλανές σου ίριδες;
Θα είναι άραγε το φως του αρκετό;

Άραγε σα’ ρθεις θα αγριεύει πια η θάλασσα;
Ή θα την ημερέψεις με ένα σου χάδι;
Οι αγκαλιές σου θα χωρούν το χάος μου;
Ή θα σπάσουν τα δεσμά που μας ενώνουν
στην πρώτη καταιγίδα;

Άραγε σα’ ρθεις τα αρώματα θα ζωντανέψουν;
Βουβά και άτονα χάνονται στον αέρα.
Θα ξυπνήσει η μυρωδιά σου τα λουλούδια
ή είναι αργά πλέον για επαναστάσεις;
Χάθηκαν του κόσμου οι μυρουδιές;

Άραγε σα’ ρθεις θα θες να μ’ αντικρίσεις;
Ή θα γυρίσεις μοναχά για να μ’ αποχαιρετήσεις;
Θα λάμψουν τα ματάκια σου στην θέα των δικών μου;
Ή θα κοιτάξουν νευρικά το χώμα που πατείς;
Θα έρθεις για να ξαναφύγεις;

Έλα και σου υπόσχομαι σε γη και σε τιτάνες,
θα κελαηδήσω σαν σε δω, πιο ωραία κι απ’ αηδόνι,
θα σε φωτίσω ολόκληρο, πιο λαμπερά απ’ τον ήλιο
θα ημερέψω, από θεριό κοχύλι θα γενώ
και στα λουλούδια θα επιστρέψω όλα τ’ αρώματά τους.

Έλα απόψε μοναχά, πριν ξεραθεί η φύση.
Πριν τα αηδόνια ξεχάσουν τη φωνή τους,
πριν το φεγγάρι πάψει πια να φέγγει,
πριν οι θάλασσες δε βρίσκουν ηρεμία
και τα λουλούδια μαραθούν άοσμα και λυπημένα.

Έλα πριν χαθεί ο κόσμος περιμένοντας να’ ρθεις…

Φιλίνα Ιγνατιάδου