Τα χρυσά μήλα

Και έτσι φτάσαμε εδώ! Έχω απλώσει το χέρι, βρήκα τα χρυσά μήλα. Αχ, σας κυνηγούσα τόσο καιρό και τώρα βρίσκεστε μπροστά μου. Το χέρι μου μια σπιθαμή απόσταση από τον καρπό σας και ο φόβος ριζώνει στην καρδιά μου.

Μήπως είναι καλύτερα να μη σας γευτώ; Μήπως μόλις σας δοκιμάσω το όνειρο σβήσει; Μήπως ο καρπός σας δεν είναι τόσο γλυκός, όσο ονειρευόμουν και το ταξίδι μου χάσει το νόημα του;

Όλα ξεκίνησαν εκείνη την ημέρα που έμαθα για την ύπαρξη σας. Στην αρχή δεν το πίστευα. Σας θεώρησα δείγμα μυθοπλασίας. Δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιος καρπός σκέφτηκα. Δεξιά και αριστερά μου ψίθυροι, γλυκές μελωδίες που πάλευαν να τρυπώσουν στο μυαλό μου.

Οι αποδείξεις πολλές και αδιάσειστες. Πλέον πίστευα, μάλλον ήξερα ότι υπάρχετε. Ταξίδεψα, παραμέρισα τον εγωισμό και θυσίασα το εγώ μου. Αντιμετώπισα κύματα, φουρτούνες και εχθρούς. Σήμερα, στέκομαι εδώ με χέρια τρυπημένα από τα αγκάθια της ζωής. Με γρατσουνιές και πληγές στο σώμα από τις περιπέτειες που είχα στο ταξίδι μου.

Με μια εμφάνιση τελείως διαφορετική πλέον και μια ταλαιπωρημένη καρδία στέκομαι εδώ εξουθενωμένος. Δεν είμαι νικητής, δε θα με επιβραβεύσει κανείς. Όχι, απλά επιβίωσα. Το ταξίδι με άλλαξε, δε θυμίζω σε τίποτα το εχθές. Το κορμί μου που κάποτε φιλοξενούσε ψυχή και όνειρα, μετατράπηκε σε ένα κέλυφος χωρίς σκοπό.

Αν όμως, ο καρπός σας είναι όλα αυτά που ήλπιζα; Αν κάποιος εκεί επάνω με λυπήθηκε και με βοήθησε να φτάσω εδώ; Ίσως με μια δαγκωνιά να νιώσω ολόκληρος ξανά.

Αν όμως, δεν είστε αυτό που περίμενα; Αν κάποιος από εκεί κάτω θέλησε να γελάσει λίγο ακόμα ρίχνοντας ξύδι στις πληγές μου; Ίσως μια δαγκωνιά να με πονέσει και να είναι αρκετή να με γκρεμίσει και να καταστήσει το ταξίδι μου και τα όνειρα μου κενά.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, μόνο αν σας γευτώ θα ξέρω τι ισχύει πραγματικά. Οπότε τα τρεμάμενα μου χέρια σας πιάνουν γερά και δειλά-δειλά δοκιμάζω τον καρπό σας.

Γιώργος Χατζηκυριάκου