Τι κι’ αν βλέπουμε το ίδιο φεγγάρι; Είσαι εδώ δίπλα μου; Δεν είσαι. Άρα, τι φεγγάρια και άστρα λαμπερά μου σερβίρεις;
Απόψε έχουμε πανσέληνο, μου γράφεις. Με καλείς να τη δούμε μαζί. Σε διαφορετικά μπαλκόνια. Μα τι να σου πω; Πως δε θα νιώσω καμία ανατριχίλα; Πως δε θα με νοιάξει καθόλου και να μη τη δω; Πως δε με ενδιαφέρει αν έχει εκεί ψηλά φεγγάρι; Δεν είσαι εσύ εδώ. Αυτό με καίει.
Άντε και βγήκα. Τι μ’ αυτό; Θα έρθεις να μ’ αγκαλιάσεις; Να με κρατήσεις σφιχτά από πίσω; Να με φιλήσεις στο λαιμό; Να μου ψιθυρίσεις πόσο μ’ αγαπάς; Όχι!
Οπότε μη μου μιλάς για το φεγγάρι. Δεν είναι το ίδιο. Καμία αίσθηση δε μου κάνει. Εσύ εκεί, εγώ εδώ. Καμία επαφή. Κανένα τρέμουλο. Χώρια είμαστε. Άρα, κοίτα εσύ το δικό σου ουρανό. Άσε τη φαντασία σου να καλπάζει και άσε με εμένα να ψάχνω μέσα στην αληθινή ζωή το ρομαντισμό. Θέλω τα όμορφα λόγια σε πράξεις. Να το βράσω το φεγγάρι, αν δεν έχω κάποιον να το μοιραστώ.
Εσύ, απόλαυσε απόψε την πανσέληνο. Τώρα τι θα νιώσεις, δεν ξέρω. Προσωπικά δε νιώθω τίποτα.
Εκεί ψηλά που είναι, δείχνει υπέροχη. Αλλά δε νιώθω την παρουσία σου. Καθόλου κιόλας.
Ζήσε εσύ με τα φεγγάρια σου και εγώ με τη μοναξιά μου. Την προτιμώ από το να κοροϊδευόμαστε.
Μεγαλώσαμε πια. Από λόγια χορτάσαμε. Φτάνει.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
