Μία ζωή γεμάτη “πρέπει”, και όταν δεν έχεις καμία διάθεση να κάνεις αυτό που πρέπει κάθε μέρα, κάθε φορά, σε κάθε περίσταση, τότε αρχίζουν και σε ρωτάνε τι έχεις. “Τι έχεις και θέλεις να μείνεις μόνος;”, “τι έχεις και δε μιλάς;”, “τι έχεις και δεν τρως καλά;”, “τι έχεις και δεν πας στη δουλειά;”. Ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις, χωρίς στην ουσία κανένας να μπορεί να αφοσιωθεί στο τι πραγματικά έχεις, απλά βιάζονται να πάρουν μια οποιαδήποτε απάντηση για να γυρίζουν πάλι στις ζωές τους.
Είσαι μόνος σου, ποτέ δε θα το ξεχνάς αυτό, και δεν είναι κακό απαραίτητα, από το να έχεις να κάνεις με την περιέργεια των άλλων. Δε θα μάθουν ποτέ να ακούνε, αλλά θέλουν να σου χτυπήσουν βιαστικά τον ώμο και να σου πούνε πως όλα θα περάσουν. Θα περάσουν, αλλά μέσα από εσένα. Θα σου τρυπήσουν πρώτα σαν με καρφίτσα τις αντοχές και θα σε κάνουν να δεις πραγματικά τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Ποιος είσαι, τι θέλεις, τι κάνεις, που πας… Ερωτήσεις που μονάχα εσύ μπορείς να απαντήσεις κι όμως τόσο δύσκολο να βρεις τις σωστές λέξεις να τις βάλεις δίπλα δίπλα.
Πάρε το χρόνο σου, μείνε μόνος σου, μην κάνεις τίποτα, ναι, τίποτα. Δικαίωμά σου είναι σε τούτη τη ζωή να υπάρξει μια περίοδος που δε θα κάνεις τίποτα. Γιατί πάντα είχες να σκεφτείς, να δράσεις, να προσφέρεις, να ξυπνήσεις χαράματα, να κοιμηθείς μεσάνυχτα. Γιατί δηλαδή δεν μπορείς να χαρείς την αναβλητικότητά σου και πρέπει να αξιολογηθεί και αυτή;
Μην κάνεις τίποτα. Ξύπνησε ό,τι ώρα θέλεις, φάε ό,τι θέλεις, κοιμήσου χωρίς ενοχές και δίχως να είναι οπωσδήποτε βράδυ ή μεσημέρι. Παράγγειλε εκείνο το περίεργο φαγητό που δεν άρεσε σε κανέναν και μόνο εσύ ήθελες. Μην τρέχεις να σηκώσεις το τηλέφωνο, άφησέ το να χτυπάει ή κλείσ’ το. Γιατί δηλαδή πρέπει να σε βρίσκουν όλοι πάντα; Μη βάλεις ξυπνητήρι, μη βάλεις να πλύνεις και να καθαρίσεις, όλα αυτά τα πρέπει δεν είσαι υποχρεωμένος να τα κάνεις. Ζήσε ένα διάστημα όπως γουστάρεις, αλλιώς πώς θα καθαρίσεις την ψυχή σου από το στενό αυτόν κλοιό που λέγεται “πρέπει”;
Πώς θα ηρεμήσεις για να βρεις εσένα; Εσένα ψάχνεις, μην το ξεχνάς. Ούτε το πρόγραμμά σου ούτε τις υποχρεώσεις σου. Εσένα. Και όταν ηρεμήσεις και γεμίσεις τις μπαταρίες σου, όταν έχεις κάνει back up και επανέλθεις, τότε θα είσαι έτοιμος να γράψεις πάλι σε άσπρο χαρτί. Αλλιώς μια ζωή θα ψάχνεις να στριμώχνεις τα θέλω σου ανάμεσα σε μουτζούρες. Δεν είναι κακό να κατεβάζεις ρολά πού και πού για να ξεκουραστείς. Κακό είναι να είσαι ανοιχτά πάντα και να δέχεσαι τα πάντα. Τα πρέπει που γίνονται θηλιά και σε πνίγουν, μάθε να τα δένεις κόμπο.
© Μπέττυ Κούτσιου
“Τα πρέπει που γίνονται θηλιά και σε πνίγουν, μάθε να τα δένεις κόμπο.”
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
