Άσε την πόρτα μισάνοιχτη
Τόσος θόρυβος και καθώς περνάει η ζωή χάνονται πολύτιμες ώρες.
Οι μέρες εξαφανίζονται σαν να κάνουν κατοστάρια και τα χρόνια που έφυγαν τα κοιτάς από μακριά με τα κιάλια.
Περνούν οι στιγμές και καταλήγεις στο τέλος να μην θυμάσαι πως έφτασες ως εδώ και τώρα πορεύεσαι μόνος σου.
Πολεμάς, χτυπάς, βασανίζεσαι ενώ ξέρεις πως όσο αντιστέκεσαι τόσο ο κύκλος κλείνει.
Ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα, όπως λένε, καμιά φορά πρέπει να σταματάς εδώ γιατί κινδυνεύεις να χαθείς.
Με το πείσμα και τον εγωισμό κατάφερες μόνο αναμνήσεις να έχεις από τους ανθρώπους που σε αγάπησαν.
Δεν κυνήγησες κανέναν, τους άφησες όλους να φύγουν. Δε διεκδίκησες τίποτα.
Αφέθηκες στη μουντάδα σου και έκανες τη ζωή σου μονόχνοτη χωρίς ενδιαφέρον, και ο χρόνος έχει γίνει βουνό και σε πλακώνει.
Σταμάτησες να κάνεις όνειρα γιατί δε βλέπεις τίποτα στον ορίζοντα, αφού δεν έδωσες σημασία στο ταξίδι της ζωής σου.
Ξέχασες ότι δεν είσαι μόνος σε αυτό τον κόσμο. Έχεις συνοδοιπόρους οι οποίοι περιμένουν να τους πιάσεις από το χέρι. Ένα νεύμα σου περιμένουν.
Για αυτό σου λέω, ξύπνα ρε άνθρωπε και βάλε στην άκρη αυτά που σε καταστρέφουν.
Μην κλειδώνεις την πόρτα και τα συναισθήματα που θάβεις μέσα σου. Και αν δεν μπορείς να την αφήσεις τέντα, άφησε τη μισάνοιχτη.
Μπορεί να χωρέσει να τρυπώσει κάποιος που πραγματικά σε νοιάζεται. Και που ξέρεις; Μπορεί να σωθείς.
Μαγκιά δεν είναι να δείχνεις σε όλους τη μούρη σου.
Μαγκιά είναι να βλέπουν την ψυχή σου, αυτή που χωράει μόνο αγάπη αν την αφήσεις να ανθίσει και που κάνει τις καρδιές να σκιρτούν.
Μη ζεις με αυταπάτες. Κανένας δεν μπορεί να ζήσει μια ζωή περιμένοντας.
Δώσε πνοή στο όνειρο και ζήσε μακριά από αυτά που σε καταστρέφουν.
Ο εγωισμός ξέρεις δεν τρώγεται.
Μπορεί όμως να σε καταπιεί….
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
