Εξήγησε μου το γιατί, και ίσως μετά μπω στη διαδικασία να συζητήσω μαζί σου. Εξήγησε μου γιατί είναι μεγάλο κρίμα – όπως ονόμασες – το γεγονός ότι μια γυναίκα πορεύεται μόνη στη ζωή της. Εξήγησε μου γιατί επιβάλλεται να είναι κάτω από τα φτερά μιας αντρικής αγκαλιάς, αλλιώς δεν τη βγάζει καθαρή όπως μου ανέφερες. Εξήγησε μου γιατί θα πρέπει να νιώθει άβολα όταν βρίσκεται μόνη σε ένα καφέ και απολαμβάνει το τοπίο; Εξήγησε μου γιατί κατ’ εσέ τα χρόνια περνάνε και στο τέλος θα μείνει στο ράφι;
Εξήγησε μου γιατί θα πρέπει να ακολουθεί τα στερεότυπα; Εξήγησε μου πάνω από όλα ποιος σε όρισε εσένα κριτή της δικής μου ζωής;
Τα πιο πάνω γραφόμενα είναι καθαρά βιωματικά και αναφέρονται σε ένα γεγονός που έλαβε χώρα πριν μερικές μέρες σε μια συζήτηση με κάποιον που είχα να δω αρκετό καιρό. Για να σας λύσω τυχόν απορίες στις ερωτήσεις μου γιατί να πρέπει, ή γιατί θα πρέπει, η απάντηση ήταν γιατί έτσι γίνεται, ή γιατί είθισται.
Αν ίσως με ρωτούσε πως είναι μια γυναίκα να πορεύεται, να παλεύει, να ζει και να λειτουργεί μόνη, θα καθόμουν να του εξηγήσω πως πολλές οι γυναίκες που επιλέγουν αυτού του είδους την καθημερινότητα, το κάνουν γιατί χρειάζονται χρόνο για τον εαυτό τους. Ή, είναι κάτι που τους επιβλήθηκε λόγω κάποιων συνθηκών και φρόντισαν να το δεχτούν, να το προσαρμόσουν και να το λειτουργήσουν.
Θα μπορούσα επίσης να του πω στην τελική, πως ρε φιλέ δεν υπάρχει για όλους το έτερον ήμισυ, τι να κάνουμε τώρα, να βάλουμε πλερέζα και να κλαίμε τη μοίρα μας; Λέτε να καταλάβαινε αν του εξηγούσα πως ίσως να αξίζεις μια μοναξιά καταδική σου από μια σχέση που μοιράζεται; Τι να κάνουμε; Ίσως να είμαστε είτε πολύ καλές, είτε πολύ χαλιά. Και όπως εμείς θέλουμε το απόλυτο, έτσι να λειτουργούν και εκείνοι.
Και κάπου εκεί έκοψε το σιρόπι. Και μη νομίζετε, και εγώ σε στιγμές κυρίως μεγάλων ζοριών έχω αναρωτηθεί, ρε γαμώτο, εγώ γιατί να πρέπει να τα τραβάω όλα μόνη; Αλλά άσκοπη ερώτηση, ρητορική θα έλεγα. Η απάντηση είναι ήδη δοσμένη. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας είναι ο πλέον σημαντικός παράγοντας για να μπορούμε να λειτουργούμε μόνοι. Η εμπέδωση πως ίσως όλα να μην είναι για όλους, είναι ένα κίνητρο για να μπορούμε να απαντούμε σε κάτι περίεργους όπως ο παραπάνω αναφερόμενος.
Και ίσως να είναι το τίμημα του να βλέπεις την πραγματικότητα και όχι να βιώνεις εικονικές χαρές. “Θες να το ονομάσεις μοναξιά και μιζέρια;” Tου είπα φεύγοντας. “Kαν’ το! Δική σου η γνώμη, που δεν ανταποκρίνεται όμως στη δική μου ζωή,για σένα δεν ρωτάω… βλέπω”. Και γύρισα την πλάτη να φύγω, έχοντας καταλάβει και χαμογελώντας.
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
