Πριν σε γνωρίσουμε η μοναξιά το ίδιο χρώμα είχε. Δεν έβγαλε πόδια η μοναξιά και χέρια, δε φύτρωσε μέσα μας ξαφνικά ένα στόμα και μας μιλάει, δε ρίζωσε και μας αγκαλιάζει. Απλά μεταλλάχθηκε σε εσένα. Λέγεται Covid 19.
Πριν σε γνωρίσουμε πάλι μόνοι μας ήμασταν, μαζί με άλλους αλλά μόνοι μας. Είχαμε αντί στις τσέπες, μέσα στα στήθη ένα χαρτί που έγραφε “Άδεια Εξόδου” για να μπορούμε να δραπετεύσουμε από τη φυλακή μας, μα και πάλι πίσω γυρίζαμε γιατί δεν αντέχαμε. Είχαμε μάθει να ζούμε μόνοι μας, να τρώμε μόνοι μας, να αγαπάμε από μακριά, να πίνουμε καφέ μόνοι μας.
Είχαμε φτιάξει τεράστια χρυσά κλουβιά από πεποίθηση και όχι από εξαναγκασμό. Είχαμε μάθει να κοιμόμαστε σε διπλό κρεβάτι έχοντας δίπλα μας κάποιον, μα η ψυχή μας έστεκε μόνη και βουβή, και όλα αυτά από ανεπάρκεια και όχι από απόφαση της Κυβέρνησης.
Πριν σε γνωρίσουμε πάλι απολυμαίναμε το σώμα μας από έναν άλλον ιό θανατηφόρο. Έρωτα το λένε. Είναι ικανός να σκοτώσει χειρότερα από εσένα. Αυτός ο ιός έμπαινε στο σώμα μας και το γέμιζε φόβο, αμφιβολία, δυσπιστία, ανασφάλεια. Είχε μάθει να τρέφεται με το αίμα μας και να πίνει τις αντοχές μας, και εμείς φοβόμασταν και τρέχαμε να κλείσουμε τις πόρτες και τα παράθυρα.
Τώρα λοιπόν που ήρθες είναι αργά. Δεν μπορείς να μας σκοτώσεις. Έχουμε ήδη σκοτώσει ο ένας τον άλλον και τρώμε ήδη τις σάρκες μας, αφού δεν έμεινε τίποτα άλλο ικανό για να παλέψουμε. Πιστέψαμε στη μοναξιά μας και σκοτώσαμε την αγάπη. Κανένας ιός λοιπόν δεν είναι πιο βλαβερός από τον άνθρωπο που είναι μόνος του. Καμία πόρτα δε σφραγίζει πιο καλά από την καρδιά που έχει πάψει να ελπίζει και καμιά μάσκα δε θα μας προφυλάξει καλύτερα από τη μοναξιά που έχουμε μάθει.
Κατάλαβες τώρα γιατί άργησες κακόμοιρε;
“Βεβαίωση κατ’ εξαίρεση μετακίνησης της μοναξιάς.”
Μπέττυ Κούτσιου
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
