Ξορκίζοντας την κακή τύχη κάνοντας όνειρα
Αναπάντεχα κι απρόσμενα ήρθες και στάθηκες πλάι μου. Ταράχτηκα όταν έπιασες το χέρι μου, κλείνοντάς το στο δικό σου. Αφέθηκα στη θέρμη του. Κούμπωνε άλλωστε τόσο γλυκά. Μνήμες όμορφες κατέκλυσαν το νου μου. Τότε που ανάσαινα ουρανό και κυνηγούσα σύννεφα.
Γύρισα και σε κοίταξα. Τα μάτια σου χαμογελούσαν. «Θα μπορούσα άραγε;» σκέφτηκα, αφήνοντας μισοτελειωμένη τη φράση στην ψυχή μου. Δεν τόλμησα να την ολοκληρώσω με σκέψεις φωτεινές, με όνειρα γεμάτα χρώματα. Ήθελα ίσως να την προστατέψω, ξορκίζοντας την κακή τύχη με τη σιωπή, ελπίζοντας αυτά τα μάτια με το χαμόγελο στα βλέφαρα να με ταξιδέψουν στον κόσμο τους.
Συνέχισα να βαδίζω δίπλα σου ακουμπώντας στον ώμο σου. Δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ αυτός ο περίπατος.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
