Υπαρξιακή πρεσβυωπία ή αλλιώς “πες μου τι να κάνω”!
Η υπαρξιακή πρεσβυωπία είναι μια κατάσταση κατά την οποία δυσκολευόμαστε να δούμε από κοντά όλα τα θέματα που μας απασχολούν και αφορούν στα δικά μας προβλήματα μικρά ή μεγάλα ενώ μπορούμε να διαχειριστούμε με τον καλύτερο τρόπο όλα εκείνα που αφορούν στους άλλους.
Συχνά αναρωτιόμαστε γιατί συμβαίνει αυτό καθώς τα προβλήματα μας αυξάνονται με την πάροδο του χρόνου και γιγαντώνονται όσο μεγαλώνουμε. Δεν γίνεται αναφορά σε εκείνους που ασχολούνται μονίμως με τα προβλήματα των άλλων παραβλέποντας τη δική τους καθημερινότητα, μα σε εκείνους που αναζητούν βοήθεια σε ανθρώπους του περιβάλλοντος τους.
Συνήθως αυτό συμβαίνει γιατί αδυνατούμε να δούμε μακριά και δεν μας διακρίνει η ευελιξία στις διάφορες φάσεις της ζωής μας. Το πως θα διαχειριστούμε μια δύσκολη κατάσταση, έχει να κάνει με τις καταβολές μας, το πως έχουμε μεγαλώσει και όταν δεν δείχνουμε πρόθυμοι να αποχωριστούμε τις απόψεις μας αν χρειαστεί είτε είναι σωστές, είτε λάθος.
Από την άλλη, υπάρχουν και εκείνοι που ενώ μπορούν να το δουλέψουν με τον εαυτό τους, καταφεύγουν πάντα στην εύκολη λύση που είναι η συμβουλή ενός φίλου, ειδικά όταν εκείνος μπορεί να σκεφτεί για εμάς παραπάνω από μία εναλλακτικές, μπαίνοντας ο ίδιος μέσα στο πρόβλημα που αφορά εμάς!
Όποια και αν είναι η ηλικία μας, τα προβλήματα υπάρχουν ανάλογα με τον τρόπο ζωής μας και την καθημερινότητα μας.
Έχετε αλήθεια αναρωτηθεί γιατί μας συμβαίνει αυτό; δηλαδή γιατί είμαστε καλοί στο να λύνουμε τα προβλήματα των άλλων ενώ στυλώνουμε τα πόδια όταν πρόκειται για τα δικά μας;
Νομίζω πως αυτό γίνεται γιατί δεν έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε σαν το τρίτο άτομο, το “έξω” από το πρόβλημα.
Έτσι οι ορίζοντες μας είναι περιορισμένοι και το μυαλό θολώνει χωρίς να μπορεί να “δει” τη λύση. Ενδεχομένως φταίει όπως αναφέρω και παραπάνω ο τρόπος που έχουμε μάθει από το περιβάλλον μας να διαχειριζόμαστε τις δύσκολες συνθήκες.
Αν μας έχουν μάθει στα “εύκολα” μεγαλώνοντας και τυχόν κραδασμοί απορροφώνται από τους γονείς μας και το περιβάλλον μας, όταν θα κληθούμε στην ενήλικη ζωή μας να ανταποκριθούμε στα δύσκολα θα πελαγώσουμε και θα βουτήξουμε το κεφάλι στην άμμο περιμένοντας το τέλος!
Ωραία όλα αυτά θα μου πείτε, μα που είναι η λύση;
Δεν υπάρχει μαγική συνταγή. Μόνο θέληση για να σκύψουμε σε εμάς και να εμβαθύνουμε στο πρόβλημα. Όπως λέγεται, δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς να το συνοδεύει η αντίστοιχη λύση. Εντάξει, υπάρχουν φορές που η λύση δεν μας εξυπηρετεί ή είναι επίπονη για αυτό και να την απορρίπτουμε αρχικά.
Ο σοφός λαός μας, από πάντα αναφέρει πως είναι δύσκολο να δούμε την καμπούρα μας, αλλά άνετα μπορούμε να διακρίνουμε του διπλανού μας. Εκεί ίσως θα πρέπει να εστιάσουμε όταν έρθει η ώρα να αναζητήσουμε τρόπο διαφυγής. Μπορούμε άνετα να ακούσουμε την άποψη όσων θέλουν να μας βοηθήσουν αλλά μόνοι μας θα πρέπει να επιλέξουμε πως θα χειριστούμε μια δύσκολη κατάσταση λαμβάνοντας εννοείται υπόψη τις συμβουλές που ακούμε, προσαρμόζοντάς τες στα δικά μας μέτρα κάθε φορά.
Σίγουρα δεν είναι εύκολο!
Χρειάζεται θέληση, Χρειάζεται να ακούσουμε τον εαυτό μας. Αντί να λειτουργούμε όπως όταν κοιτάζουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη, παρατηρώντας τα εξωτερικά μας χαρακτηριστικά, ας τολμήσουμε να φανταστούμε τον εσωτερικό μας καθρέπτη και ας προσπαθήσουμε να διορθώσουμε τις ατέλειες.
Το αποτέλεσμα, σίγουρα θα μας εκπλήξει!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
