Ταξίδι αναμνήσεων
Ο χρόνος έντυσε απόψε το ταξίδι μου με κραυγές αναμνήσεων.
Κάθε βήμα μου με φέρνει στην πιο όμορφη αγκαλιά του κόσμου και επιστρέφω νοερά κοντά σας κάνοντας τον απολογισμό μου. Κάνοντας την υπέρβαση, αψηφώντας την οδύνη που θα μου προκαλέσει.
Κοιτάω πίσω και σας βλέπω..
Βλέπω το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Εδώ είσαι μαμά και η γιαγιά πάντα μαζί μας.
Μέσα από παλιές φωτογραφίες που ξεδιπλώνονται μπροστά μου για να μου θυμίσουν εσάς τις δυο αφήνω την ψυχή μου να πετάξει κοντά σας.
Τα χαμόγελα που μου μοιράζετε κάθε που ανταμώνουν τα μάτια μας μέσα από μια άψυχη κορνίζα, με βασανίζουν.
Αγεφύρωτη η απόσταση ανάμεσά μας τώρα πλέον, αφού δεν μπορώ να μηδενίσω τα χιλιόμετρα με το άπειρο.
Δεν μπορεί να τα καλύψει ούτε η ζωή, ούτε ο χρόνος που θα έρθει.
Οι άνθρωποι σπάνε και γίνονται θρύψαλα φεύγοντας μακριά μας. Μας αφήνουν όμως τη σκόνη και το άρωμά τους για να μας θυμίζουν ότι κάποτε περάσανε από δω. Ήταν εκείνοι που με περίσσια αγάπη και αυτοθυσία κατάφεραν να μας αναστήσουν και που σήμερα είμαστε εδώ να συνεχίσουμε το δρόμο που μας άνοιξαν.
Βιαζόμουν να μεγαλώσω χωρίς να σκεφτώ ποτέ ότι η δική μου βιασύνη να περάσει γρήγορα ο χρόνος από πάνω μου και να με κάνει γυναίκα θα έκανε τα δικά σας μαλλιά άσπρα σαν το μπαμπάκι.
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι έτσι έβαζα τη φθορά μέσα σας να μας χωρίζει και ότι λιγόστευα την παραμονή σας κοντά μου.
Ούτε σκέφτηκα ποτέ ότι μπορεί να φεύγατε μακριά μου.
Σας θεωρούσα δεδομένες.
Σας μαλώνω τώρα που σας κοιτάζω μέσα από τις φωτογραφίες ενώ τα βάζω με το χρόνο που σας κατασπάραξε.
Πάγωσα τα συναισθήματα μου και τα φώλιασα μέσα μου. Δε βρίσκω τον τρόπο ούτε τη δύναμη να μπορέσω να τα πετάξω τόσο δυνατά να ταξιδέψουν μέχρι τον ουρανό για να έρθουν να σας αγκαλιάσουν.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
