Λοιπόν. Κοίτα να δεις. Προσεκτικά! Αυτό είναι το γλυκό μου πρόσωπο. Το κοιτάς και σε συνδυασμό με τη γλυκανάλατη συνήθως συμπεριφορά μου, συμπεραίνεις πως πιθανότατα είμαι αγαθιάρα, ηλίθια και ποιος ξέρει τι άλλο.
Η αλήθεια είναι πως ναι. Ποντάρω από την αρχή στην καλή προαίρεση των ανθρώπων. Κοιτάζω να δικαιολογώ και δίνω ευκαιρίες. Όμως πρόσεχε μη με κάνεις να σε σιχαθώ. Γιατί βλέπω και καταλαβαίνω πιο πολλά από όσα μπορείς να χωρέσεις στο άρρωστο μυαλό σου.
Όχι, όχι. Δεν είμαι εκδικητική. Αλλά όλοι έχουμε κάποια όρια. Κι όση ελαστικότητα κι αν έχουν τα δικά μου, ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Μα αν με κάνεις να τα ξεπεράσω δε θα είμαι πια εγώ, δε θα με αναγνωρίζεις.
Ανθρώπους ανισόρροπους και αψυχολόγητους, ανθρώπους με δέκα μέτρα και δέκα σταθμά, ανθρώπους που ξεχειλίζουν από αρνητική ενέργεια και τοξικότητα, ανθρώπους που παίρνουν ανάσα με το να κάνουν κακό στους άλλους, ενώ υποκρίνονται πως έχουν τις αντίθετες προθέσεις, εγώ στη ζωή μου δεν τους θέλω!
Πάρε δρόμο κι εσύ κι οι όμοιοι/ες σου και τσακιστείτε μακριά μου! Μπορεί να ακούγεται γραφικό, αλλά με έχει κουράσει αφάνταστα η αναίσχυντη κουτοπονηριά, η απροσάρμοστη συμπεριφορά, η άνευ λόγου και ορίων κακία, η μικρότητα, το ψέμα – και δη το βλακώδες – κι η ηλιθιώδης υποκρισία!
Όλοι οι άνθρωποι υποθάλπουν μέσα τους ένα ηφαίστειο ενεργό, όπερ σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκραγεί. Το συγκρατώ. Μη με κάνεις όμως να χάσω τον έλεγχο, γιατί θα αφήσω τη λάβα του να σε κάψει και πίστεψε με, δε θα με νοιάξει που θα κάψει κι εμένα.
Εστίασε λοιπόν λίγο στον εαυτό σου, κάνε κάπου κάπου λίγη αυτοκριτική, βρες τα με τα μέσα σου που έχεις χάσει εντελώς τη μπάλα κι άσε τον υπόλοιπο κόσμο ήσυχο.
Όλα πληρώνονται ρε σ’ αυτήν τη ζήση. Γιατί δεν εννοείς να το καταλάβεις; Όλα!
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
