Η κορνίζα

Πάνω στον κρύο τοίχο του δωματίου μου, ακριβώς απέναντι από το σκληρό κρεβάτι μου, έχω κρεμάσει μια κορνίζα. Δεν είναι διόλου ιδιαίτερη… Είναι απλή, λιτή και απέριττη. Ένα μαύρο μουντό τετράγωνο που αποτελείται από μικρότερες μαύρες θήκες έτοιμες να υποδεχτούν φωτογραφίες αναμνήσεις, ίσως και κάποια όνειρα.

Τρία χρόνια κλείνω από την αγορά της και παραμένει άδεια. Βλέπεις, όταν την αγόρασα, είχα σκοπό να καταθέσω στα μαύρα πλαίσια της τα όνειρα μας, τους φόβους μας, τις ελπίδες μας. Ποτέ δεν τόλμησα να τη γεμίσω με τις στιγμές μας. Πάλι καλά που δεν το έκανα. Δε θα άντεχα να σε αντικρίζω κάθε μέρα, να χάνομαι στις αναμνήσεις μας και να με κατακλύζουν θύμησες ενώ εσύ είσαι μακριά μου. Ενώ το τέλος μας οριστικοποιήθηκε.

Κι έτσι την αφήνω εκεί να στέκεται άδεια, να συγκρατείται από ένα μικρό ασήμαντο καρφάκι και να μου υπενθυμίζει σε κάθε πέρασμά μου τη ναυαγισμένη -παρ’ ολίγον- ευτυχία μας.

Κενό είναι το πλαίσιο, μα πάλι σε θυμίζει!

Φιλίνα Ιγνατιάδου