«Πώς πέρασες το Σαββατοκύριακο», με ρωτάει η Αδελίνα. «Χαλαρά», απαντώ και χαμογελώ. Πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου. Βυθίζομαι για λίγο στις σκέψεις μου και το απολαμβάνω. Δυο μέρες ανάπαυση από τη ρουτίνα και τους τρελούς ρυθμούς της. Μακριά από τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα.
Χαλαρά… Πόσο όμορφο ακούγεται αλήθεια. Μια βόλτα στο παιδικό πάρκο, μια όαση βουτηγμένη στο πράσινο και στα παιδικά χαμόγελα. Το γέλιο του Πέτρου, όλου του κόσμου οι μυγδαλιές, οι ανθισμένες. Παγωτό σορπέ τριαντάφυλλο, το αγαπημένο μου. Το απολαμβάνω σαν μικρό παιδί. Ξεχνιέμαι και αυτό γλιστράει ανάμεσα στα δάχτυλά μου. Η Μαριγώ φωνάζει πως μου τρέχει το παγωτό. Γελάω, δεν έχει να πάει πουθενά σκέφτομαι και επιβάλλομαι της κατάστασης. Το βράδυ ουζάκια στο μπαλκόνι. «Ξεροσφύρι δεν πάνε κάτω», λέει η Μπάρμπι. Τη σκέφτομαι και βγάζω από την κουζίνα πατατάκια τυρί – κρεμμύδι, «αν και η γαρίδα θα ταίριαζε περισσότερο», την ακούω με τη φαντασία μου να συμπληρώνει.
Κυριακή μεσημέρι και η πόλη είναι άδεια. Μπαινοβγαίνουμε στα μαγαζιά. Στο μικρό κατάστημα της Αναστασίας, ανακαλύπτω θησαυρούς πολύτιμους. Η χαρά μου δεν κρύβεται και εγώ τη φοράω σαν κορδελάκι στα μαλλιά. Ολοκληρώνουμε τις αγορές μας και βάζουμε πλώρη για την «Ιθάκη». Σουβλάκι στο ξυλάκι, πατατούλα τηγανιτή και παγωμένη μπύρα. Καρπουζάκι κερασμένο από το κατάστημα. Ροζ και λευκές βουκαμβίλιες στον ουρανό μας και η μουσική να σου ταξιδεύει τα μυαλά.
Μια κίσσα πληγωμένη. Έχει σπασμένο το δεξί φτερό. Η υπηρεσία θήρας συνεπής στο ραντεβού της. Σώσαμε μια ζωή. Ευτυχία. Να μην ξεχάσω να δώσω στο παπαγαλάκι τις βιταμίνες του. Τα λουλούδια στο μπαλκόνι να τα ποτίσω.
Στο Netflix έχει καινούργια ταινία απόψε. «Feel the beat». Ο στόχος, το όνειρο, η απόρριψη, ο χορός. Σημειώνω κάτω τον τίτλο, να προτείνω αύριο την ταινία στη μάνα μου. Θα της αρέσει, είμαι βέβαιη. Μετά έχει σειρά «Ο Λευκός Μανδαρίνος». Δε με παίρνει ο ύπνος χωρίς να διαβάσω. Το παράθυρο ανοιχτό. Το αεράκι με νανούριζει. Η Λιλή κοιμάται στο μαξιλάρι μου, ο Όλιβερ στα πόδια μου. Ο Ηλίας ευτυχώς ροχαλίζει ευτυχισμένος.
Ώρα μια και μισή το πρωί. Αύριο πίσω στη ρουτίνα. Χαλαρά… «Τα μικρά είναι τα μεγάλα», είχα διαβάσει πρόσφατα στο «Δώρο» του Ξενάκη. Πόσο δίκιο έχεις μεγάλε…
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
