Σαν ταινία μικρού μήκους
Έχω φυλαγμένη μια θέση στη ζωή μου, για σένα. Ξέρω πως δε θα έρθεις, μα άσε με να ελπίζω πως ίσως μια μέρα, περάσεις το κατώφλι μου και θυμηθείς τη γλύκα της αγκαλιάς μου.
Ποτέ μη λες “ποτέ λένε” και με αυτό πορεύομαι. Ξυπνάω κάθε πρωί με τη σκέψη μου, σε’ σένα. Χαμογελώ, επειδή γνωρίζω πως είσαι καλά. Σου στέλνω την καλημέρα μου, νοητά και ξεκινώ για τον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης. Υπάρχουν ώρες που δεν έχω χρόνο να σε σκεφτώ. Μα σαν γυρίζω σπίτι το βράδυ, νιώθω πως είσαι εδώ. Η παρουσία σου είναι έντονη. Σαν ταινία μικρού μήκους, προβάλλονται μπροστά στα μάτια μου οι στιγμές μας. Είχαμε υπέροχη χημεία, μάτια μου.
Τι έπαθα όμως και τα βρόντηξα όλα; Ακόμη αναρωτιέμαι, πως παραιτήθηκα από κάτι που αγαπούσα τόσο πολύ. Ο Θεός όμως, αγαπάει τις πληγωμένες ψυχές και σου χάρισε ένα μέλλον ονειρεμένο. Ποιος ξέρει; Ίσως κάποτε λυπηθεί και εμένα. Ίσως νιώσει τον πόνο μου. Έναν πόνο, που βιώνω από τις δικές μου αποφάσεις. Ελπίζω να βρω κάποτε και εγώ την ευτυχία. Ως τότε, θα μετανιώνω κάθε μέρα που έφυγα από κοντά σου. Εύχομαι μόνο να με έχεις συγχωρέσει. Μήπως και ελαφρύνει η ψυχή μου.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
