Δεν μπορώ να σας καταλάβω εσάς που δεν ακροβατείτε. Εσάς που ζείτε μέσα σε ασφαλή όρια και νόρμες. Δεν μπορώ να σκεφτώ πώς είναι να υποτάσσεσαι σε κανόνες και να ευνουχίζεις τα θέλω σου. Θέλω, από εκείνα που θεωρείς παράτολμο να ζωντανέψεις στο μυαλό σου ακόμα και όταν είσαι εντελώς μόνος. Θέλω να σε ρωτήσω κάτι που πάντα είχα απορία αλλά ξέρω πως δε θα μπορέσω να συγκρατηθώ και να παραμείνω στη μια ερώτηση. Βλέπεις, με σοκάρει ο «τύπος» σου!
Πώς αντέχεις να ζεις τόσο χλιαρά; Με ποιο μηχανισμό καταφέρνεις να συμβιβάζεσαι ώστε να είσαι τελικά καλά με αυτόν σου το συμβιβασμό; Μειώνεις – κατεδαφίζεις μέσα σου την εκάστοτε σκέψη ή δεν εξελίσσεις τη σκέψη μέσα σου; Παίρνεις το χειρότερο σενάριο που μπορεί να συμβεί και το οικειοποιείσαι; Και κάτι ακόμα… Ενδόμυχα Θαυμάζεις εκείνους, τους ακροβάτες της ζωής που ζουν στο κόκκινο, ή από τη δειλία σου δεν τολμάς να τους αγγίζεις ούτε καν με τη σκέψη; Αχ, καημένε μου, να ‘ξερες πόσα στερείσαι. Να ήξερες πόσο εθιστικό είναι το άρωμα της αδρεναλίνης που κυλά στο αίμα σου και που αυξάνει τους παλμούς σου…
Τι; Φοβάσαι όποτε ακούς την καρδιά σου να χτυπά δυνατά; Δε φαντάζεσαι καν τη γεύση που έχει εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου προτού βουτήξεις στα θέλω σου. Να ‘ξερες μόνο πώς μοιάζει αυτός ο εγκεφαλικός οργασμός που διαρκεί ολόκληρες στιγμές και όχι μερικά δευτερόλεπτα, κάνοντας τον εγκέφαλό σου να πλημμυρίζεται από ζέστη και ένταση… Εσύ όμως προτιμάς να δειλιάζεις. Να κάνεις πίσω κατακρίνοντας και βγάζοντας μπροστά κάθε λογής κόμπλεξ και δικαιολογία που ούτε εσύ ο ίδιος πιστεύεις, γιατί δε συνάδει με το ποιον σου, δε δένει με την ιστορία που πουλάς, που ενδόμυχα την αποζητάς ηδονικά, που κατά πάσα πιθανότητα είναι η τελευταία αμαρτωλή σου σκέψη μέσα στο κατά τα αλλά ήμερο και ήσυχο είναι σου. Εκείνη η σκέψη που σε σιγοκαίει και σου γεννά διαστροφές.
Μείνε λοιπόν με την καταπιεσμένη φύση σου, κόντρα σε ό,τι προσπαθεί να εξιτάρει το μυαλό σου και ξέρεις κάτι; Κάθε φορά που κάποιο ροκανίδι ξεπηδά απ’ το δειλό εγκέφαλό σου, πάρε τη λίμα και ξεκίνα να τρίβεις με όλο σου το κουράγιο, ώσπου να σβήσεις και την παραμικρή ακόμα υπόνοια να σε γρατζουνίσει!
Μαρία Χαρίτου
Από πολύ μικρή, έμαθα να υπάρχω μέσα από τις τέχνες! Τραγουδάω τις χαρές μου, χορεύω tango τις λύπες μου, εκφράζομαι μέσα από τη μουσική μου και γεννάω εικόνες με την πένα μου! Μη με ρωτήσετε ποτέ ποια από όλες αγαπώ περισσότερο γιατί δεν έχω απάντηση! Όλα τα παραπάνω, συν το ελεύθερο και αδάμαστο πνεύμα μου, φτιάχνουν εμένα! Πηγή έμπνευσής μου είναι ο άνθρωπος, μια και μου αρέσει να τον παρατηρώ μέσα από τις λεπτομέρειες! Το τελείωμα του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «παλεύοντας το σκοτάδι μου», είναι η απόδειξη. Τέλος, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι λατρεύω να δημιουργώ εικόνες και συναισθήματα στο μυαλό και την καρδιά σας!
