Μια παρτίδα τάβλι
Δεν μπορώ να στριμώχνω ό,τι περισσεύει μέσα στο μυαλό μου. “Ό,τι έζησες, ό,τι πέρασε, άσ’ το και προχώρα” ακούω συχνά μια φωνή να μου φωνάζει μέσα μου. Αν δεν αδειάσει λίγο ο χώρος, σίγουρα δε θα μπορέσω να αφήσω την πόρτα ανοιχτή να μπει κάτι νέο. Να στοιβάξω άχρηστα συναίσθημα που έσβησαν. Το μόνο που καταφέρνω κάθε φορά είναι να με βαλτώνουν και να μου κλείνουν τους δρόμους που μου ανοίγονται.
Να μου στερούν μια νέα εμπειρία, μια κάμπια που θέλει να γεννηθεί μέσα μου. Κάθονται σε μια γωνιά και με κοιτούν σαν ένορκοι, λες και η απόφαση που θα βγάλουν για μένα θα με πτοήσει. Αθώα ή ένοχη κι αν με κρίνουν, εγώ έχω να πω πως όλα αυτά κάτι ακόμα θα μου διδάξουν. Η ετυμηγορία δεκτή άλλα όχι αποδεκτή.
Ποιο δικαστήριο θα μπορέσει να ρίξει ισόβια ποινή στα συναισθήματα; Λες και υπάρχει τιμωρία για κάτι που πεθαίνει.
Όταν αδειάζει το μέσα σου χτυπάει σαν γκαζοντενεκές εκκωφαντικά σε κάθε ρολάρισμα για να σου δείξει ότι τζάμπα το σέρνεις πίσω σου. Μόνο θόρυβο σου προσφέρει που σε ξεκουφαίνει. “Μας τελείωσε” σου φωνάζει.
Γιατί κλείνεις τα αυτιά σου; Ζήσε ή πέθανε αν θες, άλλα σταμάτα να δηλητηριάζεις τη χαρά που ψάχνει χώρο να τρυπώσει μέσα σου. Ρε παιδί μου για να καταλάβεις τι σου λέω, πες ότι παίζεις τάβλι. Εγώ προσωπικά παίζω για να περάσω καλά. Αν κερδίσω, ακόμα καλύτερα. Αν χάσω, περιμένω με αγωνία την επόμενη παρτίδα. Δε με πειράζει αν ξαναχάσω. Θα έχω χαρεί το παιχνίδι.
Κάποια στιγμή το ξέρω ότι θα κερδίσω. Τότε θα είμαι έτοιμη να απολαύσω τη νίκη μου. Αντίστροφα στη ζωή αν τη νίκη στο τάβλι την κάνω συναίσθημα, τότε με χαρά θα καλωσορίσω το νέο που θα με απογειώσει. Αξίζουν, δεν αξίζουν οι ήττες καμιά φορά; Τι λέτε; Ανοίγουν πιο εύκολα οι δρόμοι του αύριο.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
