Αξίζει τον κόπο
Τελικά έμαθα ότι μόνο κάνοντας την υπέρβαση, μόνο τότε μπορείς να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου.
Αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις γιατί εσύ είσαι ο κυρίαρχος πλέον του παιχνιδιού και μάλλον ήρθε η κατάλληλη ώρα να κάνεις κάτι για σένα. Άργησες πολύ, αλλά μην ξεχνάς ότι ποτέ δεν είναι αργά όταν το θέλεις πραγματικά και όταν έρθει η ώρα να ανθίσεις, τίποτα δε θα καταφέρει να σταθεί εμπόδιο σε αυτό. Για να παραμείνει όμορφη η ψυχή, πρέπει να την τρέφεις. Να την ποτίζεις, αλλιώς θα μαραθεί.
Η απόλαυση, η χαρά, το χαμόγελο, η αυγή που ξημερώνει, έχουν όνομα! Το δικό σου! Μην το ξεχνάς αυτό. Τώρα είναι η ώρα για εσένα. Οι βροχερές μέρες τελείωσαν, κατάλαβέ το. Εγώ άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου και να τον φροντίζω όταν κατάλαβα πως τα βήματα που έκανα συνεχώς προς τα πίσω για να αφήνω χώρο στους άλλους να προπορεύονται, λίγο έλειψε να με ρίξουν στο γκρεμό.
Με κούρασε να είμαι αυτό που ήθελαν πάντα οι άλλοι. Με κούρασε να τρέχω για να προλαβαίνω τις επιθυμίες τους. Τις δικές μου ανάγκες τις έθαβα, αν προλάβαιναν να γεννηθούν. Δεν είχε σημασία αν εγώ ήθελα, αν είχα ανάγκη, αν διψούσα να ζήσω. Όλα τα έβαζα σε δεύτερη μοίρα. Εγώ ήμουν η δυνατή και πίστευα ότι ήταν υποχρέωση μου να δίνω. Και όσο έδινα τόσο ήθελαν κι άλλα. Στράγγιζα και δεν το έβλεπα.
Έτσι γεννήθηκα, αυτή ήταν η φράση που χρησιμοποιούσα σαν δικαιολογία στον εαυτό μου. Άρχισα να πιστεύω ότι ποτέ δε θα αλλάξω. Δεν ξέρω τι σεισμός έγινε μέσα μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι ταρακουνήθηκα και άρχισα να βλέπω με άλλο μάτι τη ζωή. Καίγομαι μέσα μου που έπαψα να είμαι όπως επιθυμούσαν οι άλλοι, γιατί παρ’ όλο που άλλαξα, η αγάπη μου για εκείνους είναι ριζωμένη μέσα μου.
Κατάλαβα όμως, ότι τόσο καιρό που εγώ μάτωνα κάνεις δε νοιάστηκε για τις πληγές μου. Τελικά η σκέψη μου να κατεβάσω την ταμπέλα που είχα κρεμάσει στο λαιμό μου που έγραφε: “πάντα ανοιχτά “, ήταν ό,τι καλύτερο έχω κάνει για μένα. Κοιτάζοντας τώρα το αύριο αισθάνομαι πιο ανάλαφρη, πιο δυνατή και πιο χαρούμενη αφού ξαλάφρωσαν οι ώμοι μου από το περιττό βάρος.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
