Η αγαπημένη μου παραλία

Και ποιος δεν έχει στην καρδιά του, τη δική του παραλία; Εκείνη που του χάρισε μοναδικές στιγμές. Που έδεσε τις πιο δυνατές του αναμνήσεις με τον αγαπημένο, καλοκαιρινό του προορισμό. Που φέρνει δάκρυα στα μάτια του κάθε φορά που επιστρέφει με το νου του πίσω.

Μια παραλία που για κάποιους είναι ένας καλοκαιρινός έρωτας. Που για χρόνια θα τον θυμούνται. Για εμένα είναι η μισή μου ζωή. Η ίδια παραλία εδώ και 4 δεκαετίες. Τι και αν κολύμπησα στις πιο όμορφες θάλασσες της χώρας μας; Καμία δε μ’ άφηνε αυτή την αλμυρή γεύση στη σκέψη μου. Τι να πρωτοθυμηθώ; Άραγε σε λίγες σειρές μπορώ να δείξω την ευλογία που νιώθω, όταν βρίσκομαι στην αμμουδιά της;

Δεκαετία του ογδόντα, μια γιαγιά προσπαθούσε να κάνει κουμάντο τα πολλά της εγγόνια. Τη θυμάμαι με το ολόσωμο μαγιό της, που στο τελείωμα είχε και φούστα. Πέρα από το άγχος της, μην πάθουμε τίποτα, μας κυνηγούσε να μας δώσει και κανένα βραστό αβγό που είχε μαζί της. Όλη της η έγνοια ήταν μη μένουμε νηστικά.

Δεκαετία του ενενήντα, πλέον η αγαπημένη γιαγιά έμενε σπίτι να ανησυχεί, όσο εμείς μόνοι μας πια, βουτούσαμε στα λατρεμένα μας νερά. Όσο τα πρώτα βελάκια της αγάπης έπεφταν στην καρδιά μας.
Όσο τα πρώτα ραντεβού, δίνονταν εκεί, στην αμμουδιά.

2000 πια, και χαθήκαμε. Αλλά ξαδέρφια από εδώ, άλλα από εκει. Μια φευγαλέα επίσκεψη στη λατρεμένη μας, πλέον μεγάλη μας, γιαγιά. Ένα φίλημα της και την ευχή της, γεμίζαμε για ένα χρόνο χαρά.

2010 και αλλάζει η ζωή μου. Δεν υπάρχει πια να πάω να τη δω. Έχει ήδη 5 χρόνια που έφυγε. Μανούλα πλέον, ξεκινώ στην ίδια παραλία να πηγαίνω το νεογέννητο γιο μου. Σαράντα ημερών ήταν, όταν έκανε το πρώτο του μπάνιο. Δε τη φοβήθηκα τη θάλασσα ποτέ μου. Είναι υγεία για εμένα. Στην ίδια δεκαετία και άλλο μωρό, κόβει βόλτες στην αμμουδιά. Παντρεύονται και οι δύο αδερφές μου, επίσης στην ίδια τοποθεσία. Οι γαμήλιες φωτογραφίες τους με φόντο την αγαπημένη μας θάλασσα είναι μοναδικές.

2020… εδώ ακόμη. Πλέον με τα παιδιά μου να μου κρατούν συντροφιά. Μεγάλωσαν λίγο και άφησαν πια τα κουβαδάκια. Ακόμη όμως δεν έχω καταφέρει να διαβάσω ένα βιβλίο εκεί στην ξαπλώστρα. Το μάτι μου, είναι συνεχώς σε εκείνα. Που προσπαθεί να βουλιάξει ο ένας τον άλλον στο νερό. 

Πόσο λατρεύω την αγαπημένη μου παραλία. Το όμορφο χωριό μου. Πόσες αναμνήσεις έχω! Καλές και λυπηρές. Καμία τους δεν ξεχνώ. Και κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί, όλο και ένα δάκρυ σκαλώνει στην άκρη του ματιού μου.

Εύη Π. Γουργιώτη