Είναι που ξέχασα να είμαι ευγνώμων

Είναι καιρός τώρα. Πολύς. Είναι μια καθημερινότητα που με βρίσκει να γκρινιάζω. Να σιχτιρίζω από το πρωί που θα ανοίξω τα μάτια μου. Είναι αλήθεια τελικά. Όσα έχεις δε σου φτάνουν και ζητάς παραπάνω. Αν είμαι χαρούμενη με την έκβαση αυτή; Όχι. Και νομίζω πως ήρθε ο καιρός να κάνω κάτι για αυτό. Θα πάω εκεί. Στη φίλη μου. Θα πάω αξημέρωτα σχεδόν και θα κάτσω κατάχαμα στην άμμο. Στη θάλασσά μου, που την έβαλα στο περιθώριο λες και φταίει εκείνη που εγώ…

 

Αξημέρωτα θα πάω και θα περιμένω να δω τον ήλιο να ανατέλλει. Το έχεις δει αυτό το καθημερινό “σμίξιμο”; Πιο ερωτική στιγμή δε θα δεις, πίστεψε με. Και εκεί κάπου θα φωνάξω καλημέρα κι ένα ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ που έχω την υγεία μου. Ένα χαμόγελο γιατί ξέρω πώς οι άνθρωποι οι δικοί μου είναι καλά. Ένα ευχαριστώ γιατί έχω τη δουλειά μου και δύο – τρεις καλούς φίλους που με ανέχονται.

 

Δεν ξέρω γιατί, μα τώρα τελευταία έγινα αχάριστη. Έχω αυτά που πολλοί στερούνται και εγώ γκρινιάζω χωρίς λόγο. Σήμερα θα πάω. Εκεί που λησμονούσα τόσο καιρό πως είναι να νιώθεις μέχρι την ψυχή σου μέσα, πως είναι να είσαι ευγνώμων για τη ζωή που έχεις.

 

Όταν καταλάβεις λοιπόν ή νιώσεις όπως εγώ, πήγαινε. Εκεί που το γαλάζιο της θάλασσας σμίγει με το μπλε του ουρανού. Κοίτα στον ορίζοντα και πες ευχαριστώ για ό,τι έχεις. Καν’ το!