Κοιμάσαι τούτη την ώρα.
Μου το σιγομουρμούρισε στο αυτί
η ησυχία της νύχτας.
Τώρα γαληνεύω
στη σκέψη των κλειστών σου βλεφάρων.
Σφαλίζω κι εγώ τα μάτια μου
και διαπερνώ το χέρι μου
μέσα από το αδύνατο.
Χαϊδεύω ανεπαίσθητα τα μαλλιά σου
με τα ακροδάχτυλά μου.
Αγγίζω το δέρμα σου απαλά.
Γητεύω την ανάσα σου.
Όχι…
Δε σε ξυπνώ.
Δεν πρέπει να ξυπνήσεις.
Γιατί θα πάψω να υπάρχω,
σαν τα μάτια σου ανοίξεις.
Τις ώρες που κοιμάσαι
πολύ τις αγαπώ.
Είναι οι μόνες
που να ελπίζω μπορώ.
πως ίσως λίγο,
κάπου λαθραία σ’ ένα όνειρο,
τύχει και μ’ αγαπήσεις.
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
