Μου τελείωσαν οι ανάσες
Μου τελείωσαν οι ανάσες. Τις ξόδεψα για να κάνω υπομονή. Για να προσμένω νύχτες αμέτρητες ένα σου σημάδι. Για να δικαιολογώ την απουσία σου, να κάνω τα ουρλιαχτά μου σιωπές. Ανάσαινα, να ηρεμούν οι παλμοί μιας καρδιάς που ήταν έτοιμη να σπάσει από την προσμονή. Μιας καρδιάς που ήθελε μόνο να καταλάβει. Ανάσαινα για να ηρεμούν οι δαίμονες μέσα μου, για να κλείνουν οι πύλες της αβύσσου στο μυαλό μου. Και ήταν ο μόνος τρόπος τώρα για να παραμένω στο φως της λογικής. Κι όταν άρχισαν πια να στερεύουν, αποφάσισα πως πρέπει να χρησιμοποιήσω τις τελευταίες με φειδώ.
Όχι άλλες σπατάλες σε ανούσιες προσμονές. Καμία σιωπή δεν αξίζει αυτού του είδους το κόστος. Έτσι, η κάθε μια από τις εναπομείνασες οάσεις αέρα, αρχικά γέμιζαν με κουράγιο το στέρνο μου, που στη συνέχεια μετατράπηκε σε δύναμη. Και στην κάθε αυτή πολύτιμη εκπνοή προσπαθούσα… και προσπαθούσα… και κάθε φορά έμοιαζε πιο εύκολη αυτή μου η προσπάθεια, ώσπου την στερνή, εκεί που νόμιζα πως όλα είχαν τελειώσει, συνειδητοποίησα πως αντί για αυτές, είχες τελειώσει εσύ.
Δεν είναι περίεργο; Φορτίζουμε με συναίσθημα και εξιδανικεύουμε ανθρώπους βάσει του πώς μοιάζουν στα μάτια μας, βάσει του πώς θέλουμε να τους βλέπουμε και όχι του πώς είναι πραγματικά. Η πραγματική εικόνα βρίσκεται από την αρχή μπροστά μας, κι εμείς εθελοτυφλούμε. Ίσως τελικά γι’ αυτό τρέμουμε τον έρωτα, γιατί αυτό είναι ο έρωτας. Μια χασούρα, ένα «κάτι» που μεγαλώνει στο κεφάλι μας με δανεική την εικόνα κάποιου συνανθρώπου μας. Και προσδοκούμε το απροσδόκητο. Και πληγωνόμαστε επειδή τελικά η πραγματικότητα δε μοιάζει σε τίποτα με αυτό που έχουμε πλάσει στο κεφάλι μας για τον άλλον, και μάλιστα χωρίς καν να μας έχει δώσει το δικαίωμα.
Η χειρότερη αυταπάτη μας δημιουργείται τελικά από εμάς τους ίδιους, προς εμάς, ώσπου στο τέλος ζητάμε και τα ρέστα που ο άλλος αποδείχτηκε πως δεν είναι όπως τον φανταζόμασταν. Έρωτας… ο διάβολος που κατοικεί μέσα μας και ταΐζει τον εγωισμό μας. Ο σατανάς που τρέφεται με ανάσες. Αφιερωμένο σ’ εσένα…
Μαρία Χαρίτου
Από πολύ μικρή, έμαθα να υπάρχω μέσα από τις τέχνες! Τραγουδάω τις χαρές μου, χορεύω tango τις λύπες μου, εκφράζομαι μέσα από τη μουσική μου και γεννάω εικόνες με την πένα μου! Μη με ρωτήσετε ποτέ ποια από όλες αγαπώ περισσότερο γιατί δεν έχω απάντηση! Όλα τα παραπάνω, συν το ελεύθερο και αδάμαστο πνεύμα μου, φτιάχνουν εμένα! Πηγή έμπνευσής μου είναι ο άνθρωπος, μια και μου αρέσει να τον παρατηρώ μέσα από τις λεπτομέρειες! Το τελείωμα του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «παλεύοντας το σκοτάδι μου», είναι η απόδειξη. Τέλος, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι λατρεύω να δημιουργώ εικόνες και συναισθήματα στο μυαλό και την καρδιά σας!
