Μεγάλωσα και ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με τους άλλους και όχι με τη δική τους ζωή. Εμένα οι είκοσι τέσσερις ώρες της ημέρας δε μου αρκούν για να τακτοποιήσω την καθημερινότητά μου και εκείνοι όχι μόνο προλαβαίνουν, άλλα έχουν και τη μισή ημέρα τους να ρίχνουν τη χολή τους για ό,τι κινείται γύρω τους σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων.
Τι νομίζατε; Πως βάζουν στο στόμα, τους πιο κοντινούς τους; Με τίποτα. Αυτοί γεννήθηκαν με το φτυάρι στα χέρια τους. Ό,τι αναπνέει, μπαίνει στο στόχαστρό τους. Η γλωσσοφαγιά είναι το στοιχείο τους. Πάντα προσπαθούν να είναι φιλικοί, με ένα χαμόγελο που έχει λεπίδες επάνω του. Φιλικοί για να ψαρεύουν τα νέα σου. Και μετά από πίσω σου, μαχαιριές.
Προσπαθώ να τους δικαιολογήσω, ότι και καλά δεν έχει κανένα ενδιαφέρον η ζωή τους και δεν έχουν να ασχοληθούν με τίποτα άλλο. Μα δεν είναι έτσι. Απλά μεγάλωσαν ή διδάχθηκαν από το οικογενειακό τους περιβάλλον να είναι περίεργοι. Να προσπαθούν να μάθουν τα πάντα για τους πάντες. Κάποιος τους δίδαξε να γίνουν “κατίνες”. Πτυχίο πήραν σε αυτή την ειδικότητα! Και δυστυχώς αυτή η αλυσίδα άκρη δεν έχει. Συνεχίζει από γενιά σε γενιά. Η μεγάλη των κουτσομπόληδων σχολή! Μη σου τύχει στο διάβα σου τέτοιος άνθρωπος. Κάνε το σταυρό σου και φύγε μακριά του. Καλά, όχι πως θα σε ξεχάσει. Αλλά μπορείς να ελπίζεις πως με την πάροδο του χρόνου θα σβήσεις από τη γλώσσα τους. Και αν τους πετύχεις μπροστά σου… όπου φύγει, φύγει.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
