Θέλω να πετάξω

Θέλω να πετάξω.
Να πετάξω από πάνω μου δεσμούς και έξεις.
Να αποδεσμευτώ από τα λάθη που με στιγμάτισαν
και να ξεχάσω όσα με μαστιγώνουν κάθε δειλινό.

Θέλω να πετάξω λογαριασμούς κι υποχρεώσεις στο καλάθι των αχρήστων.
Να μη νοιάζομαι για τίποτα, για λιγοστά λεπτά.
Να ανασάνω λίγη ζωή μέσα στη μουντή καθημερινότητά μου.

Θέλω να κόψω τα σχοινιά των φόβων μου,
που όλο με τυλίγουν και πνίγουν τα όνειρα μου.
Να ελευθερωθώ επιτέλους από την ειρκτή
που επέβαλα στον νου μου.
Να ζήσω, έστω και για λίγο.

Θέλω να κλάψω, να φωνάξω σαν μικρό παιδί.
Να συνταράξει την πλάση το ουρλιαχτό μου
και τα βουνά να κυλήσουν στη θάλασσα.
Να με ακούσει ο ουρανός, που όλο με γεμίζει με γαλάζιο
και πνίγομαι στην απελπισία μου.

Θέλω να γελάσω με τη δυστυχία μου.
Να κοροϊδέψω το δύσμοιρο εαυτό μου
που ο ίδιος στέκεται ανάχωμα στα όνειρά του.
Θέλω να γελάσω, μα η καμπύλη του χαμόγελού μου
ίσιωσε οριστικά πια κι ένα μειδίαμα θυμίζει τον αλλοτινό εαυτό μου.

Θέλω να σπάσω σε κομμάτια.
Σκόνη να γίνω, θρύψαλα.
Μικρή… πολύ μικρή, να μη με βρίσκουν οι ανασφάλειές μου.
Να μην κυριεύομαι από τις εμμονές μου.
Σκόνη να γίνω κι εγώ κι οι φόβοι μου.

Θέλω να πετάξω.
Μακριά.
Σε έναν άλλο κόσμο δίχως «πρέπει» και «μη».
Να ζω ελεύθερη χωρίς περιορισμούς.

Σε μια εποχή που όλα καταστρέφονται,
που τ’ αληθινό δεν ξεχωρίζει από το ψεύτικο,
εγώ επιμένω στην ουτοπία μου.
Είναι η πιο αληθινή πραγματικότητά μου.
Και το πιο θαρραλέο ψέμα μου.

Φιλίνα Ιγνατιάδου