Ήταν δεμένοι μεταξύ τους, ήταν ξεχωριστοί άνθρωποι η Αγάπη και ο Ιάκωβος, γι’ αυτό και όταν μπήκε το τρίτο πρόσωπο ανάμεσά τους, όλοι ξαφνιάστηκαν. Είχαν ζήσει αρμονικά στο γάμο τους και το παιδί τους ήταν γύρω στα δεκατέσσερα όταν επήλθε η οριστική διάλυση. Ο Ιάκωβος ήταν αμετάκλητος στην απόφασή του, ήθελε το διαζύγιο και μάλιστα άμεσα, και η Αγάπη ήταν πολύ αξιοπρεπής για να του το στερήσει. Του παραχώρησε την ελευθερία του αν και πονούσε με αυτή του την απόφαση. Χωρίς υστερίες, απειλές και χωρίς ηθικούς εξαναγκασμούς, υπέγραψε για το διαζύγιο. Ο “πρώην άντρας της” πια, δεσμεύτηκε να δίνει μια μικρή διατροφή για τις ανάγκες του παιδιού και εκείνη τη δέχτηκε.
Η Αγάπη τα είχε αντιμετωπίσει όλα στωικά αλλά ένιωθε σαν η γη να είχε χαθεί κάτω από τα πόδια της, εκτός από την τεράστια μοναξιά και την απογοήτευση είχε και ένα σημαντικό οικονομικό ζήτημα να αντιμετωπίσει. Έμοιαζε με πρόσωπο τραγωδίας. Η ζωή της είχε ανατραπεί σε ελάχιστο χρόνο αλλά δεν ήθελε τη μιζέρια και έψαχνε με κάθε τρόπο να ξεπεράσει την απελπισία της και να ισορροπήσει. Έστω και αν χρειαζόταν χρόνο και υπομονή, αυτή ήταν αποφασισμένη να γίνει αυτό που ήταν πάντα: “κυρία του εαυτού της”. Μέσα σε τρία χρόνια σκληρής και επίπονης δουλειάς, είχε καταφέρει το αδύνατο. Ήταν οικονομικά ανεξάρτητη και υπερήφανη. Είχε διατηρήσει τη φινέτσα της και το κομψό της στυλ παρά τις δυσκολίες και τώρα ήταν χαρούμενη και γεμάτη αυτοπεποίθηση μη θυμίζοντας σε τίποτα την πικραμένη Αγάπη του παρελθόντος.
Καθημερινά στις δραστηριότητες, στην εργασία της και στις παρέες ερχόταν σε επαφή με διαφορετικό κόσμο, αλλά όπου και αν βρισκόταν η Αγάπη, ένιωθε τα βλέμματα των ανδρών να την παρατηρούν. Ένας κύριος γοητευτικός και ευγενικός την πλησίασε και της πρότεινε να περάσουν μαζί την τελευταία πανσέληνο του καλοκαιριού. Η Αγάπη δέχτηκε και τo ίδιο βράδυ κάθονταν σε ένα παραλιακό καφέ, δίπλα στη θάλασσα. Πραγματικά το φεγγάρι ήταν υπέροχο και υπήρχε μια ησυχία στο χώρο που επέτρεπε να ακούγεται η μουσική απαλά. Έμειναν εκεί αρκετή ώρα, συζήτησαν και ήπιαν ένα ολόκληρο μπουκάλι κρασί, και ενώ η βραδιά έμοιαζε να εξελίσσεσαι, η ατμόσφαιρα άλλαξε ξαφνικά. Η Αγάπη σηκώθηκε και ευχαρίστησε το Νίκο για την συντροφιά του, εξήγησε γρήγορα ότι δεν ήταν διατεθειμένη να συνεχίσει, τουλάχιστον όχι για απόψε, ίσως, κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον να μπορούσε. Ήθελε να πιστεύει πως δε θα “έφευγε” για πάντα. Πως κάποτε θα έβρισκε το κουράγιο να μείνει.
Παρασκευή Φωτοπούλου
Αγαπώ να διαβάζω και ειδικά Ελληνική Μυθολογία όταν έχω ελεύθερο χρόνο ασχολούμαι με την συγγραφή κειμένων.
