Στιγμών το φως
Σπίρτα οι στιγμές μας, ανάβουν διάσπαρτα στο άγνωστο και βαθύ σκοτάδι της ζωής μας.
Σε κάποια χέρια χαρίστηκαν πολλά, αβίαστα και απλόχερα, όμως σε άλλα εδόθησαν με πολύ κόπο και ιδρώτα.
Άλλοι τα έλαβαν ακέραια και ατόφια, πολλοί όμως βρεγμένα, φθαρμένα και λειψά.
Ίδια η φλόγα, το συναίσθημα όμως αλλαγμένο.
Δεν εκτιμούν πολλοί τούτο το φως το φευγαλέο, δεν εξυμνούν όλοι την άπιαστη μαγική λάμψη εκείνης της αόριστης και αδιόρατης στιγμής.
Και είναι μιας προσωρινής μονιμότητας η σπίθα, που παραμένει αναλλοίωτη στην αδίστακτη επέλαση της φθοράς της μνήμης.
Αργά, είναι μόνο για εκείνον που παραδίνεται στη λήθη και παύει ν’ αναγεννάται.
Τίποτε δε χάνεται όσο υπάρχει η ανάγκη και η επιθυμία για ζωή.
Άνθρωπε!
Άναψε ένα σπίρτο να σε δω και να σε ζήσω, η φλόγα του˙φως και ζεστασιά, στων ψυχών μας το αντάμωμα.
Ζωή Παπατζίκου
*Φωτογραφία εξωφύλλου: Πίνακας του εξαίρετου ζωγράφου Χρήστου Μποκόρου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
