Ύστερα από τόσες τιμωρίες και μαθήματα, από πολλά χτυπήματα, από ακάλυπτες αγάπες, η αυστηρότερη ποινή που θέλετε να μου επιβάλλετε, θα είναι για μένα μια ευλογία. Η μοναξιά θα είναι πάντοτε ένας παράδεισος μπροστά σε έναν επόμενο άδικο έρωτα. Θα φαντάζει παιδική χαρά μπροστά σε μία ακόμα αδιάγνωστη σχέση. Θα λάμπω πάντοτε μέσα στην αλήθεια μου και θα ξέρω πως άξιζε κάθε λεπτό ελευθερίας η ψυχή μου.
Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί πως είναι μόνος του, μέχρι τη στιγμή που η μοναξιά φαντάζει σανίδα σωτηρίας μέσα στην τρικυμία. Τότε είναι που σηκώνεις τα μάτια σου στον ουρανό και καταλαβαίνεις πως και πριν μόνος ήσουν, απλά δεν ήθελες να το παραδεχτείς.
Αγάπησα πολύ και αγαπήθηκα επίσης πολύ. Τόσο που έχω χορτάσει πια, ώστε να μπορώ να ανοίξω τα χέρια μου και να ευγνωμονώ το Θεό για ό,τι με αξίωσε να νιώσω. Όμως δεν μπορώ να ρισκάρω άλλο, να δίνομαι, να δίνω, να δανείζομαι και να δανείζω. Δεν έχω χώρο για καμιά άλλη πληγή, δεν μπορώ να κολακευτώ πάλι από έναν άλλον έρωτα, ούτε να χωρέσει εκείνος μέσα στη ζωή μου αντέχω. Οι αντοχές μου είναι από ελάχιστες έως μηδαμινές.
Μπορεί να άφησα να με διαλύσουν αδιαμαρτύρητα τόσες φορές, αλλά δεν έχω το κουράγιο να σκουπίσω πια ούτε ένα δάκρυ που θα τρέξει. Στην πραγματικότητα δε, φοβάμαι πως δε θα μπορέσω να κλάψω άλλο, έχω σφραγίσει πολύ καλά αυτό το κομμάτι που λέγεται συναίσθημα. Δε φοβάμαι μην πληγωθώ τώρα πια, όσο φοβάμαι μην πληγώσω όποιον άνθρωπο θα είναι κοντά μου.
© Μπέττυ Κούτσιου
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
