Πετώ και σε πετώ

Από μικρή ζωγράφιζα
το πέταγμα του γλάρου
και τον αθώο ύπνο του
στην άκρη κάποιου φάρου.

Ποτέ μου δεν πεθύμησα
των κοριτσιών παιχνίδι.
Μόνο του αγέρωχου αετού
ζήλευα το ταξίδι.

Φτερά ονειρευόμουνα
να ράψω στο κορμί μου.
Μου τα’ στειλαν οι Άγγελοι
κι αγάλλιασε η ψυχή μου.

Μου’ στείλαν κι έναν ουρανό
με χίλια πεφταστέρια.
Να τα κρατώ μία ζωή
στα ανοιχτά μου χέρια

Με μπλε φουστάνι πέταγα
στους διάφανους αιθέρες,
χωρίς ποτέ μου να μετρώ
μήτε ώρες, μήτε μέρες.

Σκόνη γίναν τα λόγια σου,
ψίχουλο η ύπαρξή σου.
Κουκκίδα το φαρμάκι σου
που μου’ δωσες, θυμήσου.

Ιφιγένεια Φωσκόλου