Λένε πως πρέπει να πιάσεις πάτο για να αρχίσεις να ανεβαίνεις. Είναι απαραίτητο τις περισσότερες φορές να ποδοπατηθείς για να αλλάξεις. Όχι τους άλλους, μα τον ίδιο σου τον εαυτό.
Θα μου πεις, γιατί χρειάζεται αναγκαστικά να πονέσεις για να σώσεις την ψυχή σου; Δεν μπορεί να γίνει με έναν πιο ανώδυνο τρόπο; Και θα σου απαντήσω πως ίσως ναι, μα μόνο όταν πάρουμε κάποια μαθήματα θα μπορέσουμε να διδαχτούμε και αργότερα να αφομοιώσουμε τις γνώσεις που πήραμε.
Έτσι, αφού τις κάνουμε κτήμα μας και ξεπεράσουμε τον πόνο που μας έχουν προκαλέσει, τότε θα μπορέσουμε να οδηγηθούμε στην κάθαρση. Εκείνη που θα έρθει σταδιακά και αρχικά θα μας κάνει να ξαφνιαστούμε. Διότι όταν από τη φουρτούνα περάσεις στην μπουνάτσα θα σαστήσεις για λίγο. Θα πεις, μα αλήθεια, υπήρχε εντέλει αυτή η Ιθάκη; Τι όμορφη που είναι!
Και τότε είναι που ό,τι σε πόνεσε ναι μεν δε θα το ξεχάσεις, αλλά πια δε θα σε επηρεάζει. Τότε που θα ανοίξεις το παράθυρο σου το πρωί και θα φωνάξεις χαμογελώντας, “λυτρώθηκα!”.
Χριστίνα Ρογκάκου
“Καταγόμενη από την Μάνη θεωρητικά θα έπρεπε να έχω ένα δυναμικό χαρακτήρα, κάτι όμως που πάντα έρχεται σε σύγκρουση με τα χαρακτηριστικά του ζωδίου μου “Καρκίνου”. Αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα!! Με μια ροπή προς τα ρίσκα και φανατική ακόλουθος της τάσης για την απόκτηση του άπιαστου. Πάντα λάτρευα το να γράφω μιας και με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να εκφράσω πάντα τις σκέψεις μου πολύ καλύτερα από το να χρησιμοποιώ τα λόγια! Ερωτευμένη με την ζωή και ανοιχτή στο ότι μπορεί αυτή να μου δώσει.”
