Με όλα τα πρόβατα στο κοπάδι
Εγώ πάντα απέφευγα να βρίσκομαι ανάμεσα στο μπούγιο. Προσπαθούσα να μην μπαίνω μέσα στο κοπάδι. Το να αισθάνομαι σαν πρόβατο ήταν για μένα, απαγορευτικό.
Δεν είχα δουλειά εκεί, με τους πολλούς. Δεν είχα σκοπό να χτυπάω προσοχή σαν φαντάρος σε κάθε αναφορά, ούτε βέβαια να στέκομαι στην ουρά ώσπου να μου πετάξουν ένα ξεροκόμματο σαν να είμαι σκύλος όταν μοίραζαν το συσσίτιο. Για αυτό αγωνιζόμουν μια ζωή, να είμαι αυτόνομη για να αποφεύγω όλα αυτά που πάντα με έκαναν να κοιτώ θλιμμένα εκείνους που τα περνούσαν γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Πού να φανταζόμουν ότι θα ερχόταν κάποτε η στιγμή να κρατήσω ουρά στην ομήγυρη και να παίρνω άδεια από άνωθεν για να κάνω αυτό που θέλω;
Και όλα αυτά όχι γιατί χαλάρωσα, δεν αφέθηκα ποτέ στη μοίρα μου. Όλα αυτά που γίνονται, αυτά που ζει ο πλανήτης σήμερα με την πανδημία, ισχύει στρατιωτικός νόμος “και τα σκυλιά δεμένα” που λένε.
Εγώ ξέρω ποιος φταίει. Φυσικά και υπάρχει πανδημία. Δεν είμαι από τους αρνητές της. Το μέγεθος της δε γνωρίζω. Ούτε τι συμφέροντα υπάρχουν που επιβάλλονται για την υγεία όλων. Αν υπήρχε ατομική ευθύνη δε θα γινόταν λόγος για όλα αυτά τώρα. Αν ήξερε ο καθένας να λειτουργεί, δε θα χρειαζόταν κανένας βούρδουλας για να μας συνετίσει. Τι λες κι εσύ αγαπητέ αναγνώστη; Έχω άδικο σχετικά με την έλλειψη αστικής ευθύνης των ανθρώπων; Έχω άδικο που αισθάνομαι φυλακισμένη αφού μου αφαιρούν την ελευθερία μου; Έχω άδικο που κρύβω το χαμόγελο μου πίσω από μια μάσκα που με κάνει να ασφυκτιώ; Έχω άδικο που ακόμη και για να αναπνεύσω τον καθαρό αέρα και να χαρώ τον ήλιο πρέπει να ζητάω άδεια;
Όχι, σε όλα δίκιο έχω και το ξέρω. Αυτό που δε γνωρίζω είναι το πόσο μακριά θα πάει αυτή η βαλίτσα. Όση ανοχή και υπομονή και να έχω, απαγορεύω στον εαυτό μου να σκύβει το κεφάλι. Εμένα δε με έκανε η μάνα μου για να στοιβάζομαι με όλα τα πρόβατα στο κοπάδι. Και οι αρχές που μου έδωσε με μια λέξη ήταν να “σέβομαι” πάνω από όλα τον εαυτό μου, μα μετά και το διπλανό μου. Κάνε κι εσύ το ίδιο φίλε αναγνώστη. Μόνο τότε κόντρα στις αντιξοότητες και στα συμφέροντα άλλων θα μπορέσουμε να περπατήσουμε υγιείς. Μόνο τότε η λέξη ‘’ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ’’ θα κυματίσει και θα μας θα μας φέρει ρίγος όπως όταν βλέπουμε την έπαρση της Ελληνικής σημαίας!
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
