Μια στιγμή
Ώσπου τα χείλη σμίξαν απότομα… σμίγουν για λύτρωση και όχι από πόθο. Τα μερικά εκείνα δευτερόλεπτα της κορύφωσης του εγκεφάλου. Τη στιγμή που οι άμυνες πέφτουν, που οι φραγμοί καταρρέουν ένας ένας. Τη στιγμή που παραδίδεις το είναι σου. Έπειτα όλα γίνονται τελετουργικά. Όπως η λύσσα του πεινασμένου μπροστά σε ένα τεράστιο τραπέζι με καλούδια. Τα δευτερόλεπτα αυτά που θέλει να ορμήσει, να παραδοθεί στην πείνα του μα συνάμα πρέπει να συγκρατήσει το μυαλό του, μέχρι που δεν αντέχει πια και ορμάει με όλο του το είναι, με όλη του την ένταση σ’ αυτή του την απόλαυση. Το ίδιο λεπτό που ξεχύνεται σαν χείμαρρος έχοντας ξεπεράσει πια τον εαυτό του. Σε μια διαδρομή που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τα μπρος παρασέρνοντας τα όποια εναπομείναντα ενοχικά στοιχεία αυτής της πείνας. Τώρα, μια ανάσα αλλάζει στόματα. Μοιράζεται ξανά και ξανά δίχως σταματημό, δίχως να κουράζεται αυτό το αλισβερίσι. Μια μικρή ανάσα τυχερή. Προνομιούχα, που μπαίνει μέσα στον καθένα και γνωρίζει το πώς νιώθει για αυτή την αναπάντεχη συνάντηση.
Αγγίγματα υγρά, δαγκώματα απαλά και στις άκρες των χειλιών ζωγραφισμένη η ικανοποίηση. Η λύτρωση αυτής της γενναίας πράξης. Ένα φιλί που δε μοιάζει με κανένα προηγούμενο. Αναπάντεχο, φορτισμένο με λαχτάρα, κολασμένο σαν αμαρτία μα στοργικό σαν χάδι. Λυσσαλέο στο μυαλό μα ήμερο στην ψυχή σαν γιατρικό, λες και απ’ την κόλαση το πέταξαν στον παράδεισο να εξαγνιστεί. Μια υγρή διαδρομή που μέσα της σφραγίζεται η ανάγκη. Τα σφαλισμένα μάτια ανοίγουν για να συνειδητοποιήσουν την απόλαυση, να κλέψουν μερικά κλάσματα χρόνου πραγματικότητας.
Ω, ναι, συμβαίνει! Τα μάτια τώρα συναντιούνται σε μια στιγμιαία συνάντηση. Βλέπουν ο ένας μέσα στον άλλο, σχεδόν γίνονται ένα. Δυο λεπτά χέρια περνούν γύρω απ’ το λαιμό με χάρη, ενώ δυο αλλά, γύρω απ’ τη μέση αγκαλιάζοντάς την και φέρνοντάς την ακόμα πιο κοντά. Χαμογελούν γλυκά γι’ αυτή τους τη μοναδική συνθήκη. Για αυτό το τόσο δικό τους σταμπάρισμα στο χρόνο. Τώρα ακουμπούν μονάχα στο σημείο της μύτης. Οι γλώσσες ψάχνουν να νιώσουν. Ακουμπούν δειλά η μια την άλλη και λίγο τα χείλη. Εκείνα τη ρουφούν απαλά σε ένα ερωτικό παιχνίδισμα. Ένας πνιχτός αναστεναγμός ξεφεύγει. Ανάσες βαριές, μάτια κλειστά. Τώρα το αίμα κυλά πιο ζεστό στις φλέβες… χτυποκάρδι…
Μαρία Χαρίτου
Από πολύ μικρή, έμαθα να υπάρχω μέσα από τις τέχνες! Τραγουδάω τις χαρές μου, χορεύω tango τις λύπες μου, εκφράζομαι μέσα από τη μουσική μου και γεννάω εικόνες με την πένα μου! Μη με ρωτήσετε ποτέ ποια από όλες αγαπώ περισσότερο γιατί δεν έχω απάντηση! Όλα τα παραπάνω, συν το ελεύθερο και αδάμαστο πνεύμα μου, φτιάχνουν εμένα! Πηγή έμπνευσής μου είναι ο άνθρωπος, μια και μου αρέσει να τον παρατηρώ μέσα από τις λεπτομέρειες! Το τελείωμα του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «παλεύοντας το σκοτάδι μου», είναι η απόδειξη. Τέλος, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι λατρεύω να δημιουργώ εικόνες και συναισθήματα στο μυαλό και την καρδιά σας!
