Μοναξιά εν μέσω πολλών

Που λες, δε βρίσκεις εύκολα πια να “ακουμπήσεις” την ψυχή σου, φίλε. Δεν ξέρω τι γίνεται στον κόσμο αυτό. Κουράστηκαν οι άνθρωποι. Έγιναν καχύποπτοι, σκληροί, μονόχνοτοι. Χαίρονται μόνο με την ύπαρξη ενός υπολογιστή.

Η οθόνη έγινε φίλος, σύμβουλος, ερωμένη, σχέση. Όλα εκεί, όλα σε ένα. Σχέση εξάρτησης. Σχέση κάλπικη. Το φοβερό και σοκαριστικό μαζί, είναι ότι δεν το νιώθουμε όταν συμβαίνει. Και πάλι, όταν συμβαίνει, το θεωρούμε απόλυτα φυσιολογικό, ενώ δεν είναι. Πόσες σχέσεις δοκιμάστηκαν έτσι; Πόσοι άνθρωποι, που τους γνώριζες στην πραγματική ζωή σου, χάθηκαν πίσω από μια οθόνη;

Λόγια αγάπης κι υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν ποτέ. Και κάπου εκεί αρχίζεις να μετράς τους πραγματικούς. Προσωπικά, τα social media, μου έδωσαν χαρές αλλά και πάρα πολλές πίκρες. Θα έλεγα πως η ζυγαριά γέρνει προς το δεύτερο. Δυστυχώς, καθόλου αναίμακτο για μένα. Για άλλους, μπορεί να περνάει από πάνω τους και να μην τους αγγίζει. Εμένα με ταράζει συθέμελα, κάθε αποτυχημένη επικοινωνία, ανθρώπων που νόμιζα για δικούς μου.

Πάντα την ίδια πίκρα αφήνει η μοναξιά. Εντάθηκε η αίσθηση της απομόνωσης, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό, ενώ κάποιος θα περίμενε το αντίθετο. Αυτό είναι, λοιπόν, που το κάνει πιο σκληρό. Όχι, απαραίτητα, η ίδια η μοναξιά, αλλά η συνειδητή απουσία των άλλων.

Εύη Μαυρογιάννη

https://www.youtube.com/watch?v=vIYRbbHMesg