Δεύτερη ζωή δεν έχει

Κράταγα αγκαλιά όλα τα όμορφα λόγια σου, το βράδυ τα σκέπαζα και κοιμόμουν μαζί τους. Χρωμάτιζαν τα όνειρά μου με τα δικά σου χρώματα. Άλλαζαν, μέχρι που τα λόγια σου έγιναν δικά μου όνειρα. Πόσο ευτυχισμένη ήμουν, Θεέ μου! Είχα κοινά όνειρα μαζί σου. Κάθε μέρα σε ερωτευόμουν περισσότερο. Κάθε μέρα γινόμουν τυφλή, έκλεινα τα μάτια για να ονειρευτώ με τα δικά σου λόγια.

Η ζωή όμως είναι θεριό και οι άνθρωποι την ταΐζουν για να κατασπαράζει όνειρα και σπλάχνα. Σου μαθαίνει ότι στα όνειρά σου θα πρέπει να είσαι ο πρωταγωνιστής και οι άλλοι οι κομπάρσοι. Αν ο κομπάρσος τα λόγια του τα ξεχνάει, θα πρέπει να αλλάξει. Εδώ δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες. Η αγάπη, ο έρωτας, ο σεβασμός, δεν έχουν έτοιμο κείμενο και όποιος ξεχάσει τα λόγια του είναι για τα παραμύθια. Εκεί που όταν ακουστεί το: “ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα” θα πρέπει να τρέξεις να φύγεις και όχι να περιμένεις να σου πει και άλλα παραμύθια.

Άργησα να το καταλάβω και η ζωή με τιμώρησε. Σε έκανα πρωταγωνιστή, τα λόγια τα ξεχασμένα τα έσφιγγα δυνατά στην αγκαλιά μου για να μη μου τα πάρεις πίσω. Άρχισαν τα χέρια να πονάνε… όσο και να έσφιγγα αυτά γλιστρούσαν σαν την άμμο και έπεφταν στο πάτωμα. Τα μάτια μου μάτωσαν από την πίεση να μείνουν κλειστά για να συνεχίσω να ονειρεύομαι. Μάτωσαν, και αντί για δάκρυα κυλούσε αίμα. Και όταν από τον πόνο τα άνοιξα, είδα το αίμα με την άμμο να γίνονται ένα και να γίνονται τσιμέντο γύρω από τα πόδια μου. Άργησα… δεύτερη ζωή δεν έχει!

Ευαγγελία