Η εποχή του τότε
Post Views: 5
Δεν είναι εύκολο τελικά να βρεθούμε στη διαδρομή που εμείς λαχταρούμε. Άλλωστε, αν ήταν θα το είχαμε πράξει εδώ και καιρό. Άλλο το τι επιθυμεί η ψυχή, κι άλλο το τι μπορούμε όντως να πράξουμε. Κάποιες επιθυμίες, γεννιούνται απλά για να μείνουν στην ιστορία ως ανεκπλήρωτα θέλω, και μέσα από αυτές, να συνεχίζουμε να ονειροπολούμε. Άλλοτε να σπάμε ένα χαμόγελο και άλλοτε να ταξιδεύουμε με το βαγόνι της θλίψης κατηγορώντας το σύμπαν που συνωμοτεί εναντίον μας. Πόσο εγωιστές και συνάμα φοβισμένοι οι άνθρωποι; Αδύναμοι να αναλάβουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί, όμως απόλυτα δυνατοί να σκορπούν βάρη στους γύρω τούς.
Λαχταρώ εκείνα τα αθώα χρόνια, εκείνα τα όμορφα, του τότε που όλα ήταν αληθινά. Τότε, που δε σε τρόμαζαν οι άνθρωποι, που δε φοβόσουν το χάδι και δεν κοίταγες καχύποπτα αυτούς που σου χαμογελούσαν. Τότε, που οι σχέσεις ήταν αληθινές χωρίς ψεύτικα λόγια και στολίδια φανταχτερά. Την εποχή του τότε, χωρίς περίσσιο χρώμα στις λέξεις και στη φωνή. Τότε, που ένιωθες τη ζέστη σε κάθε βλέμμα και άγγιγμα. Εκείνο το τότε, που άφοβα κράταγες το χέρι κάποιου, νιώθοντας μόνο σιγουριά και θαλπωρή.
Το σεντούκι των αναμνήσεων άνοιξε για τα καλά σήμερα και χορεύει αλλόκοτα η θύμηση. Έστησα διάλογο με δαύτην και ο χορός βαρύς.
Στέλλα Α.
Post Views: 5
