Σκέψου τι αξίζεις, όχι τι νομίζεις ότι αξίζεις

Και όσο εσύ αναλώνεσαι στη σχέση τύπου: ράβε – ξήλωνε, περνά ο καιρός και αναρωτιέσαι γιατί κάθε μέρα νιώθεις κουρασμένη και δε βλέπεις τίποτα καλό να γίνεται.

 

Αν η ευτυχία μας πηγάζει από τα μέσα μας, εσύ έχεις βάλει ένα τεράστιο μπλόκο και επιδίδεσαι σε μια μορφή καθημερινής αυτομαστίγωσης. Τι ακριβώς είναι αυτό που φοβάσαι και εξακολουθείς να κλείνεις τα αυτιά σου στη φωνή που καιρό τώρα σου υπενθυμίζει πως ο κύκλος έχει κλείσει; «Οι λίγες στιγμές χαράς”, θα μου πεις.
Κι αφού είσαι για τα πολλά, γιατί αρκείσαι στο λίγο του;

 

Ίσως και εσύ να είσαι το λίγο του. Το βλέπεις, το νιώθεις. Αλλάζουν οι άνθρωποι. Άλλαξε εκείνος, άλλαξες και εσύ. Αν οι φορές που τον κοιτάς με απορία για το πώς φτάσατε σε αδιέξοδο είναι περισσότερες από εκείνες που τον κοιτάς με αγάπη, γιατί μένεις, και πολύ περισσότερο, γιατί επιμένεις;

 

Μπερδεύεις και μπερδεύεσαι. Μπερδεύεις την αδυναμία που νομίζεις πως έχεις σε αυτόν τον άνθρωπο με την αδυναμία της ορθής κρίσης σου πλέον. Τι προτιμάς; Αναλογίσου. Να είσαι καλά, ή απλά να είσαι; Και μη μιλήσεις για τα κοινά που σε σταματούν, γιατί τα κοινά είναι για εκείνους που γίνονται γροθιά στα προβλήματα. Και όχι όσα συζητάς κάθε μέρα με φίλους.

 

Σου θύμισα μήπως κάτι που το βλέπεις να γίνεται σχεδόν καθημερινά; Αποφάσεις που αναβάλλεις για ένα «μήπως και κάτι αλλάξει» θα γιγαντώνονται μέρα με τη μέρα και εσύ απλά ένα πρωί θα ανακοινώσεις πως έπαθες κατάθλιψη και θα κάθεσαι να βουλιάζεις μέσα στην κατήφεια και τη μαυρίλα. Και εκείνος τα ίδια θα σου πει αν τον ρωτήσεις.

 

Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που κάτσατε να μιλήσετε για σας; Πάει καιρός, έτσι δεν είναι; Μιλάς για συνήθεια πια και όχι αγάπη. Φέρεσαι με παθητικότητα και όχι με ζωντάνια. Για δες που κατά λάθος – επίτηδες φροντίζεις οι ώρες μαζί του να είναι λιγοστές, αντί να κάνεις τα πάντα για έστω και ένα πεντάλεπτο μαζί. Δες τα όλα αυτά και σκέψου τι αξίζεις, όχι τι νομίζεις ότι αξίζεις.