Δώσαμε, πήραμε, κλάψαμε, γελάσαμε, πέσαμε, σηκωθήκαμε, χτίσαμε, γκρεμίσαμε και η ζωή συνεχίζεται με τους ανθρώπους που παρέμειναν κοντά μας. Σημάδι μάλλον ότι άξιζαν.
Άλλοι εξαφανίστηκαν αφού αυτό που μας άφησαν στο τέλος ήταν ένα τίποτα. Σαν να μην πέρασαν καθόλου από τη ζωή μας και το αποτύπωμα τους το ξέπλυνε η πρώτη μπόρα που έπιασε και το πήρε μαζί της.
Δύσκολος ο απολογισμός της χρονιάς που σε λίγες μέρες μας εγκαταλείπει για να δώσει τη σκυτάλη στο νέο χρόνο που έρχεται, και ελπίζω να είναι καλύτερος από τον προηγούμενο.
Δεν ξέρω γιατί, μα μου αρέσει να ξεκαθαρίζω κάθε τέλος του χρόνου. Να μαζεύω τα καλά και να πετάω τα άχρηστα. Θέλω να ξεφορτώνονται οι ώμοι μου από το περιττό βάρος. Είναι τραγικός ο απολογισμός κάποιες φορές, γιατί έρχομαι αντιμέτωπη με τσάμπα ώρες, μέρες, ή μήνες που σπατάλησα για πράγματα και καταστάσεις που δεν άξιζαν.
Δε με πειράζει να δίνω, ούτε το σκέπτομαι καθόλου, αφού το κάνω με την καρδιά μου. Με πειράζει όμως η αχαριστία που παίρνω καθημερινά και ας καταθέτω εγώ. Ακόμη και όταν αντιλαμβάνομαι ότι οι άλλοι με εκμεταλλεύονται με περίσσιο θράσος. Δυστυχώς, ξέρω ότι φταίει το ξερό μου το κεφάλι, ο χαρακτήρας μου, γιατί το “όχι” και το “δεν μπορώ” είναι λέξεις που δύσκολα θα τις ξεστομίσω, αφού δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό μου, ενώ θα έπρεπε να είναι λέξεις που χρησιμοποιώ συχνά δεδομένου ότι κάποιοι άνθρωποι έρχονται κοντά μου μόνο για να πάρουν κάτι από μένα.
“Κανείς καλός” λέει κάποια παροιμία, απλά εγώ έχω πλάσει με τη φαντασία μου έναν κόσμο στα μέτρα μου. Βλέπω τους κακούς, μη νομίζεις. Τους αντιλαμβάνομαι πριν καν ανοίξουν το στόμα τους, απλά δεν μπορώ να γίνω σαν κι εκείνους και τους αφήνω να νομίζουν ότι με ξεγελούν. Εγώ τους φέρομαι σαν να είναι οι καλύτεροι άνθρωποι, αν και εδώ που τα λέμε, βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι ίσως αλλάξουν και γίνουν. Μόλις εξαντληθεί η ανοχή μου και κουραστώ να κάνω το μαλάκα, αρχίζω να κλείνω κεφάλαια. Πάντα αφήνω κάποιο παράθυρο μισάνοιχτο μήπως κάπου έχω κάνει λάθος, μα σπάνια έως πότε έχω πέσει κάπου έξω.
Η πονηριά έχει καταντήσει ανίατη ασθένεια στην καθημερινότητα και αν ένα πράγμα απεχθάνομαι πιο πολύ είναι αυτοί οι κουτοπόνηροι που βλέπω τριγύρω. Τράβηξα αρκετές κόκκινες γραμμές πάλι σήμερα, που ως το τέλος του χρόνου φαντάζομαι θα σκίσω αρκετές ακόμη σελίδες. Θα έχω όμως την 1/1 ένα τετράδιο χωρίς κόκκινα σημάδια, καθαρό και έτοιμο να γεμίσει με νέες εμπειρίες. Μπορεί να σκίζω τα φύλλα, μα μένει το σημάδι του χαρτιού που λείπει και μοιραία κάποιες στιγμές μου θυμίζουν τι είχα γράψει εκεί όταν ξεφυλλίζω το τετράδιο.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
