Η νοσηρότητα, η αφύπνισή μου

Στο σήμερα πλέον, λατρεύω να παρατηρώ συμπεριφορές, να τις μελετάω και να τις αφουγκράζομαι. Γιατί; Επειδή στο κάποτε δεν το έπραξα και μου κόστισε, και στο τώρα πια έμαθα να με προστατεύω. Υπομονή χρειάζεται και να γνωρίζεις να διακρίνεις τις μικρές θολές κινήσεις, αυτές που τελικά προδίδουν ή φανερώνουν τον αληθινό χαρακτήρα κάποιων.

 

Πόσο μεγάλη όμως η απογοήτευση όταν ανακαλύπτεις μια άλλη πτυχή του εαυτού τους, καλά κρυμμένη και άγνωστη μέχρι χθες για σένα; Δεν περιγράφεται με λόγια το ψυχικό άδειασμα, ούτε το βροντερό γέλιο της αμηχανίας, ή μάλλον καλύτερα της τρέλας να πω.

 

Περπατάς κάποια χιλιόμετρα, με νου που έχει μουδιάσει, καταβάλλοντας προσπάθεια να δεις τι έγινε. Περπατάς και απλά συνειδητοποιείς τη νοσηρότητα. Θλιβερό να γκρεμίζονται εικόνες και σχέσεις μέσα σε μια στιγμή, ενώ φτιάχτηκαν με τόσο κόπο. Σχέσεις που χτίστηκαν βήμα βήμα και με δήθεν γνώμονα την αλήθεια να καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι εμπρός στα μάτια σου και μαζί με αυτές, άνθρωποι κάποτε ξεχωριστοί για σένα.

 

Κάποτε…