Ακόμα μια φορά
Κοίτα να δεις,
που πάλι θέλω να σου γράψω.
Μαύρο στυλό ξανά θα πάρω
και πάνω σε λευκό χαρτί
μέσα από σύμβολα μικρά,
άτακτα στριμωγμένα μεταξύ τους,
θα κάνω άλλη μια απόπειρα
να αδειάσω την ψυχή μου.
Να τη χωρέσω
σε μαυρόασπρες αράδες.
Να τη μεταβάλω
σε λυγμό και προσευχή.
Έτσι…
Με λίγο μελάνι και χαρτί
να φτιάξω,
σαν χάρτινο καράβι,
ένα θαύμα.
Να ρίξω χρώματα
από τ’ όνειρο που χάθηκε,
να φτιάξω παραμύθι.
Να βάλω λέξεις
που φιμώθηκαν,
τραγούδι να συνθέσω.
Και πέτρες να στοιβάξω,
τα λόγια τα σκληρά σου
και τ’ άλλα τα ανείπωτα,
κάστρο για να σου χτίσω.
Και ύστερα,
ν’ αρπάξω την εικόνα σου
απ’ το βλέμμα μου,
κι εκεί να την εσύρω
και να σε στέψω βασιλιά.
Κοίτα να δεις,
που πάλι με τις λέξεις
και τις σκέψεις μου
μαλώνω και παιδεύομαι.
Κοίτα να δεις,
που φώλιασες στο αίμα
και σε κάθε κύτταρο μου,
σα δηλητήριο που αργοθανατώνει
κι αντίδοτο δεν έχει πουθενά.
Κοίτα να δεις,
τον χρόνο πώς σταμάτησες
και στροβιλίζομαι άγαρμπα
στη δίνη του ποτέ.
Ακόμη μια φορά λοιπόν,
τη σκέψη μου κατέκλυσες,
τις λέξεις μου τις άρπαξες
και τον αλήτη χρόνο μου
πάλι τον μονοπώλησες.
Ακόμα μια φορά λοιπόν,
να πω πως νίκησες τολμώ.
Μα ο πόλεμος δεν τέλειωσε.
Κι εγώ δεν λιποτάκτησα.
Ακόμα πολεμώ…
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
