Το βλέμμα κενό και μια θολούρα ατελείωτη στο νου. Σκέψεις ανάκατες και συναισθήματα μπερδεμένα. Μια δόση χαράς με λίγες σταγόνες λύπης, δύο δόσεις θυμού, τρεις δόσεις θλίψης και αμέτρητες δόσεις οργής και παράπονου.
Μετράς και ξανά μετράς, τα βάζεις κάτω και σκέφτεσαι. Κάνεις μια αναδρομή στο χθες και σκαλώνεις σε μια κάποτε ευτυχία. Φεύγεις και προχωράς πιο μέσα στο τούνελ των σκέψεων, σκαλώνεις σε μια άλλη δήθεν χαρά. Πιο πέρα ανταμώνεις μια θλίψη, μετά ένα γιατί και κάπου πιο πέρα κάποια “αν” και κάτι “μήπως”.
Ακουμπάς σε κάποια όμορφα κεφάλαια, χαμογελάς και μετά πάλι το τίποτα.
Αναρωτιέσαι και συνάμα σηκώνεις τους ώμους με απορία. Σκέφτεσαι: “ας μπορούσα να πατήσω ένα κουμπί και να κάνω μια διαγραφή των πάντων, των όλων, και να κράταγα τα όμορφα”. Ναι, εκείνα τα αθώα χρόνια μονάχα, τότε που όλα ήταν αληθινά. Τότε που δε σε τρόμαζαν οι άνθρωποι, που δε φοβόσουν το χάδι και δεν κοίταγες καχύποπτα αυτούς που σου χαμογελούσαν. Τότε που οι σχέσεις ήταν αληθινές χωρίς ψεύτικα λόγια και στολίδια φανταχτερά.
Την εποχή του τότε, χωρίς περίσσιο χρώμα στις λέξεις και στη φωνή.
Τότε που ένιωθες τη ζέστη σε κάθε βλέμμα και άγγιγμα. Eκείνο το τότε που άφοβα κράταγες το χέρι κάποιου νιώθοντας μόνο σιγουριά και θαλπωρή.
Το σεντούκι των αναμνήσεων άνοιξε για τα καλά σήμερα και χορεύει αλλόκοτα η θύμηση. Έστησα γλέντι με δαύτην και ο χορός βαρύς.
Στέλλα Α.
