Δίχως εσένα
Δεν είναι που ζούμε χώρια, μα ούτε που έχω χρόνια να σε δω. Μα είναι αυτή η αόρατη παρουσία σου γύρω μου, τόσο έντονη, που δε μ’ αφήνει στιγμή να μη σε σκεφτώ. Μέσα στο σπίτι το κάθε τι, έχει κάτι από σένα. Όσο και να προσπάθησα να αλλάξω διάφορα εδώ μέσα, οι αναμνήσεις μας είναι παρούσες. Όλα σχεδόν τα άλλαξα, τα χάρισα, τα πέταξα… μα δεν κατάφερα να σε βγάλω από μέσα μου. Το κενό σου, είναι ακόμη ανοιχτό.
Σκέφτηκα να φύγω, να κάνω κάπου αλλού μια νέα αρχή. Και ύστερα τι; Θα άλλαζε κάτι; Δεν το πιστεύω πως θα φύγεις ποτέ από τη μνήμη μου. Ό,τι και να έκανα ή θα κάνω, πιστεύω πως είναι ακατόρθωτο η αγάπη μου για σένα να σβήσει. Όσο και αν η μέρα φεύγει πιο ανώδυνα, έρχεται η νύχτα. Μία από τις χιλιάδες νύχτες δίχως εσένα και εκεί πολεμώ με τη θλίψη μου. Με το ποσό πολύ μου λείπεις.
Δε νομίζω να ξεπεράσω ποτέ μου την απουσία σου. Αλλιώς τα είχα σχεδιάσει για εμάς τους δυο, αλλιώς εξελίχθηκαν. Είμαι ευγνώμων για όσα πέρασα μαζί σου, μα δε μου έφτασαν. Ήθελα περισσότερες στιγμές μας. Ως το τέρμα.
Μα έτσι είναι η ζωή. Απρόβλεπτη.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
Πόσο μοιάζουμε..!!!!🤗