Για έναν εγωισμό

Έλεγα το “σ΄ αγαπώ” σε ραγισμένα παράθυρα και αδειανές κορνίζες. Σε γκρεμισμένους τοίχους και ξεσκισμένες από το χρόνο κουρτίνες, φώναζα μου λείπεις. Στ’ απόνερα πετούσα τα λόγια και τα αισθήματά μου, ποτέ να μη σε φτάσουν, ποτέ να μην τ’ ακούσεις.

Έκλαιγα με λυγμούς και κατηγορούσα τα φορτισμένα σύννεφα, τις αλλεργίες και τις κακοτοπιές. Δεν παραδεχόμουν το πλέον αυτονόητο. Μου έλειπες και καμία άρνηση δε θα το άλλαζε αυτό. Με τσιγαρόχαρτα σχημάτιζα τα αρχικά σου κι ύστερα τα έκαιγα βιαστικά, μην τυχόν ανακαλύψει ο ουρανός το μυστικό μου.

Έβγαινα στο μπαλκόνι να ανασάνω λίγη ζωή κι ο άνεμος δήθεν αδιάφορα, δήθεν καταλάθος έφερε τη μυρωδιά σου. Ακόμα και το οξυγόνο, δικό σου δημιούργημα. Έτρεξα ξυπόλητη σε πέτρινα δρομάκια, σύρθηκα ρακένδυτη σε δάση και πεδιάδες, βούτηξα χωρίς αναπνευστήρα σε βάθη ανθρώπου απάτητα, έπεσα στο κενό δίχως αλεξίπτωτο, δίχως σκοινί ασφαλείας.

Κι όλα αυτά; Για να καταλάβω πως όσο κι αν τρέχω να ξεφύγω από εσένα, άλλο τόσο το σύμπαν θα σε έλκει δίπλα μου. Για να διαπιστώσω, πως όσο το πείσμα και ο εγωισμός μου πετούσαν αλάτι στα τραύματά σου, το περισσότερο έβρισκε τις δικές μου πληγές. Για να δω τέλος πάντων, πως το τέλος δε το ορίζει το μυαλό
αλλά η καρδιά.

Φιλίνα Ιγνατιάδου