Ας είμαι από άλλο ανέκδοτο εγώ, δε με πειράζει

Εμείς οι εξωγήινοι, οι προβληματικοί, οι από άλλο ανέκδοτο, αδιαφορούμε παντελώς για την εντύπωση που θα σχηματίσουν οι άλλοι για εμάς. Είμαστε απλά ο εαυτός μας, όσο περίεργος και αν αυτός φαντάζει στα μάτια των άλλων. Το να έχεις αντίληψη στις μέρες μας θεωρείται ευχή και κατάρα. Όσα περισσότερα αντιλαμβάνεσαι, όσο περισσότερο εκφράζεσαι, λες τη γνώμη σου, διεκδικείς και δε φοβάσαι, τόσο περισσότερο ενοχλείς. Γιατί η αλήθεια ανέκαθεν ενοχλούσε, κάθεται βαριά συνήθως και δεν χωνεύεται εύκολα.

Όταν μιλάς δίχως σάλτσες και περιστροφές, όταν δεν το πηγαίνεις μέσω Λαμίας και το ρίχνεις μπαμ και κάτω, προκαλείς δυσφορία στον συνομιλητή σου, ο οποίος νιώθει ανέτοιμος να σ’ αντιμετωπίσει και συνήθως ψάχνει τρόπους για το πώς και πού ακριβώς θα σε χτυπήσει, ανταποδίδοντάς σου το σφίξιμο που του προκάλεσες.

Είπαμε, ότι δεν πάει με το ρεύμα ξεβολεύει! Όποιος δεν παπαγαλίζει και χρησιμοποιεί επιχειρήματα ζορίζει.
Όποιος δε συμβιβάζεται θεωρείται αγρίμι, παράλογος, λύκος… ένα μάτσο ταμπέλες να του κρεμάσουν και πάλι δε θα χορτάσουν! Ξέρεις γιατί; Γιατί τους θυμίζει το λίγο τους! Τη ζωή εκείνη που θα ήθελαν να ζήσουν «αν» και «εφόσον».

Όσο σκαλίζεις το μέσα τους, τόσο φρικάρουν εκείνοι. Φρικάρουν, γιατί βλέπεις αυτό που με μανία πασχίζουν να κρύψουν. Τρέμουν το βλέμμα σου γιατί τους καίει τα σωθικά η διεισδυτικότητά σου. Μη σταματάς να ενοχλείς φίλε μου, δεν είσαι εσύ εκείνος που βαδίζει στο λάθος δρόμο, άλλοι είναι. Ξέρω πως πολλές φορές νιώθεις μόνος και παράταιρος σε τούτον τον ντουνιά, όμως δεν είσαι. Υπάρχουν και άλλοι σαν και σένα που κουβαλούν συμβατή τρέλα με τη δική σου. Δεν επαναπαύονται, δεν εφησυχάζουν, δεν ηρεμούν. Παλεύουν κάθε μέρα να κατανοήσουν την ύπαρξη τους, να βρουν στεριά, ν’ αγγίξουν ουρανό και καταφύγιο για ν’ ακουμπήσουν την ψυχή τους.

Σολάκη Μοσχούλα