Τα καλύτερά μας χρόνια
Άφησε στην άκρη τη μαυρίλα που σε έντυσαν και κοίτα πίσω αυτά που πέρασαν και θυμήσου πόσο ξένοιαστα ήταν όλα κάποτε. Τότε που η αγνότητα ήταν συνώνυμο της αγάπης. Τότε που μας περίσσευε και δε στέρευε ποτέ. Έβγαινε και η ορμή της αγκάλιαζε κάθε πλάσμα.
Ακόμη ακούω τις φωνές των παιδιών που με φωνάζαν να πάω για παιχνίδι μαζί τους. Η πλατεία μας δεν άδειαζε καθόλου. Και έτρεχα να ζήσω όλα αυτά που μου χάριζε η ηλικία μου. Χαμογελάω σαν να βλέπω τη μάνα μου με το αυγό το χτυπημένο με ζάχαρη να τρέχει στη γειτονιά να βρει την αδερφή μου για να την ταΐσει, και εκείνη να της ξεφεύγει και να κρύβεται, ή να κρατάει το στόμα της μπουκωμένο μέχρι να καταφέρει να την τσακώσει και να τη στριμώξει σε κάποια γωνία για να φάει.
Οι ηλιόσποροι έκαναν βουναλάκια στις παρέες των κοριτσιών και το “τσίκι τσίκι” ώσπου να γευτούν τον καρπό γυρίζει ακόμη στα αυτιά μου σαν μελωδία. Οι φωνές των μανάδων έδιναν και έπαιρναν και οι σκούπες στη μέση της φτωχικής γειτονιάς σηματοδοτούσαν κάθε πρωί τα νέα της ημέρας.
Σαν έκτακτο παράρτημα έμοιαζε και τα νέα τα ακούγαμε κι εμείς στο μεσημεριανό τραπέζι που τα ψιθύριζε η μάνα στον πατέρα και κρυφογελούσαμε. Οι ψίθυροι των γυναικών όταν περνούσε κάποιος σταματούσαν αυτόματα και ξανάρχιζαν μόλις προσπερνούσε τα πηγαδάκια.
Μόνο παιδικά χαμόγελα άκουγες και το βράδυ σφυρίγματα των νεαρών της γειτονιάς, που έτσι έδιναν σήμα να βγει η αγαπημένη τους στο παραθύρι για να τη δουν λίγο. Ο πόνος του διπλανού μας δεν ήταν μεμονωμένος. Μοιραζόταν και γινόταν πιο ελαφρύς στους ώμους όλων μας.
Το Σαββατόβραδο για μένα έμοιαζε με γιορτή. Από το πουθενά οι οικογένειες έκαναν τα ωραιότερα γλέντια. Η επόμενη ημέρα ήταν αργία και η διασκέδαση είχε την τιμητική της. Θυμάμαι με τις αδερφές μου να χορεύουμε τσιφτετέλι όταν το ράδιο έπαιζε ρυθμούς που ξυπνούσαν την ανατολίτικη μας φλέβα και τους δικούς μας να καμαρώνουν. Και όταν ακουγόταν ο Μητροπάνος να τραγουδάει το “Νικολή-Νικολή”, ο πατέρας μου μας χόρευε χασάπικο και εμείς με ευλάβεια ακολουθούσαμε τα βήματά του, όπως κάναμε πάντα για να μας δείξει τα βήματα της ζωής που είχαμε να περπατήσουμε.
Τα καλύτερά μας χρόνια είναι αυτά που μας κρατούν σήμερα, είναι εκείνα που ξαλαφρώνουν αυτή την ψυχή που έχει πέσει σε χειμερία νάρκη.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
