Μαθαίνοντας να ζω δίχως εσένα

Μαθαίνοντας να ζω δίχως εσένα, ξεκίνησα να αγαπώ εμένα. Άρχισα να καλομαθαίνω τον εαυτό μου. Να μην του χαλάω χατήρι. Ό,τι πρόσφερα σε εσένα, πλέον το χάριζα σε μένα. Καιρό είχα να σκεφτώ τι μου άρεσε, τι επιθυμούσα, τι λάτρευα να κάνω. Είχα ξεχάσει πώς είναι να χαμογελώ ή πώς να αναπνέω.

Νταντεύοντας εσένα, είχα πάψει να έχω ελεύθερο χρόνο. Χρόνο για μένα. Και όλο έδινα, έδινα, μα κάποτε στέρεψα. Σταμάτησα να σου προσφέρω ό,τι ήθελες. Έμαθα πως η αγάπη θέλει δύο για να πορευτεί. Ένας αν τραβάει μόνο κουπί η βάρκα δε θα φτάσει ποτέ στον προορισμό της. Ήθελα πια να νιώσω πως με εκτιμάς. Πως είμαστε ο ένας για τον άλλον. Στη δική μας περίπτωση ίσχυε το αντίθετο. Εγώ για σένα και εσύ πάλι για σένα. Και πάντα είχες και παράπονο. Δε σου έφτανε τίποτα. Ένας “αχόρταγος” άνθρωπος. Αυτό ήσουν.

Αφήνοντάς σε έλαβα ένα δώρο ανεκτίμητης αξίας. Πήρα τη ζωή μου πίσω. Ξεκίνησα δίχως να το σκεφτώ να κυνηγώ τα όνειρα μου. Να φτάνω εκεί που ήθελα. Δε σκεφτόμουν να ξαναμπώ στη διαδικασία μιας επόμενης σχέσης. Ήθελα να αγαπηθώ τόσο πολύ που τα κατάφερα. Με αγαπούσα. Αν θα άλλαζα κάτι, θα ήταν να γνώριζα την “αξία” μου πολύ πιο πριν. Θα έβαζα όρια στη δοτικότητά μου. Θα περνούσα περισσότερες ώρες με ανθρώπους που με αγαπούσαν αληθινά. Μα τώρα είμαι εδώ, έτοιμη να μου κάνω όλες τις χάρες.

Και αν βρεθεί ποτέ στο δρόμο μου κάποιος που πιστεύει στο “μαζί σε όλα”, αυτό θα ήταν υπέροχο!

Εύη Π. Γουργιώτη