Ο άγγελος με το μαύρο μπλουζάκι

Ο άγγελος με το μαύρο μπλουζάκι. Ο ανεπιτήδευτος, ο αφτιασίδωτος, ο απροσποίητος, το παιδί που δεν του ανήκε τίποτα και όλος ο κόσμος ήταν δικός του. Δεν ήταν ίσως έτοιμος για αυτόν τον κόσμο. Απέραντα ταπεινός και ειλικρινής. Απίστευτα καλός και αγνός. Ίσως και ο κόσμος ετούτος δεν ήταν έτοιμος να τον δεχτεί γιατί ήταν μολυσμένος για την δική του ψυχή. Βλέπεις, τους καλλιτέχνες που κοιτάνε χαμηλά όταν μιλάνε πρέπει να τους βαλσαμώνουν να τους βλέπουν οι επόμενοι.

 

Σπάνιο φαινόμενο ταπεινού ανθρώπου σε συνδυασμό με αυτό το χαμό, που γινόταν το βράδυ στο κέντρο του και στη ζωή του. Σπάνιο ταλέντο φωνής ανεπιτήδευτης, που όταν τραγουδούσε ακαπέλα ήταν ωραιότερη από τα CD που έγραφε. Σπάνια ψυχή μικρού παιδιού, που στα χέρια του έπεσε όλος ο κόσμος, αστραφτερά αυτοκίνητα, λεφτά, αναγνώριση. Μα ούτε που τον άγγιξαν. Συνέχιζε να φέρεται σαν το νεαρό, που στο σαλόνι του έγραφε τραγούδια με την κιθάρα του στο κινητό του. Ούτε καν σε κάμερα. Έχετε δει πολλές καριέρες να αρχίζουν με γραμμένες μελωδίες στην οθόνη του κινητού;

 

Μάγκας, άντρας, αρσενικός, γιατί πρώτα από όλα δεν κατέκρινε, δεν απαντούσε, δεν ασχολιόταν. Κοίταζε να τραγουδάει, κοίταζε όσους αγαπούσε και δεν ξοδευόταν σε κατινίστικες συμπεριφορές. Φωνή που πιστεύω, σπάνια είχε δοθεί από το Θεό. Βαθιά συναισθηματική όπως η ψυχή του. Διαυγής, καθαρή σαν το νερό της πηγής. Πονεμένη, σαν δακρυσμένο φεγγάρι. Δεν ήτανε φαινόμενο. Ήταν μάθημα ζωής για όσους έμειναν πίσω. Καλλιτέχνες, τραγουδιστές, ηθοποιούς. Ήτανε ντροπαλός σαν παιδάκι, δεν ήξερε να πλασάρει τον εαυτό του, δεν ήξερε να βεντετίζει. Ήξερε να βοηθάει, να αγαπάει τα μικρά παιδιά, την οικογένειά του, τους φίλους του. Πάνω από όλα όμως και αναμφίβολα, τραγουδούσε. Χωρίς τεχνικές, χωρίς τεχνάσματα, χωρίς κατασκευάσματα. Με την ψυχή του.

 

Εγώ λοιπόν τους ανθρώπους που ξεγυμνώνονται αγαπώ, που δεν τους νοιάζει τι θα πει ο ένας και ο άλλος, που παράγουν τέχνη με την ψυχή τους. Αγαπώ τους λίγους εκείνους που εκτείθονται. Τους ανθρώπους που δεν κρατάνε τίποτα για τον εαυτό τους μέσα από την τέχνη τους. Εκείνους που δεν έχουν εγωισμό σαν καλλιτέχνες. Εγώ αυτούς τους ανθρώπους λατρεύω. Τους κολασμένους μοναχικούς που με μια κιθάρα κατακτούν τον κόσμο. Που δεν έχει ανάγκη η δική τους η φωνή φτιασίδια. Αυτούς που τους ακούω και κλαίω. Που με ταξιδεύουν και με γαληνεύουν. Αγαπώ εκείνους που δεν τους ανήκει τίποτα, μονάχα το ταλέντο τους και η αιωνιότητα.

 

“Πίστεψε και αυτό…

Σε παρακαλώ…”

Δεν έφυγες ποτέ ♥