Ένα μήνυμα πολύ προσωπικό
Με αφορμή το λεγόμενο «τσουνάμι» των αποκαλύψεων των σεξουαλικών κακοποιήσεων των τελευταίων μηνών που εγώ αποκαλώ Θεία Δίκη ή αλλιώς κάρμα, έχω να στείλω το εξής μήνυμα (πολύ πολύ προσωπικό).
Απευθύνομαι στον οποιοδήποτε βιαστή ή παιδεραστή ο οποίος μπορεί να είναι από τον πατέρα, τον αδερφό ως τον ξάδερφο, ως τον καθηγητή ή ως και τον κάθε άσχετο, ότι τα παιδιά κάποτε μεγαλώνουν και γίνονται ενήλικες. Μπορεί να φρόντισες με όλη σου την μαεστρία να τα σακατέψεις, ψυχή και σώμα, και να τα φιμώσεις, όμως και οι κακοποιημένοι κάποτε στέκονται και πάλι όρθιοι στα πόδια τους, έστω και τρεκλίζοντας, και τα σιωπηρά, χρόνια, γεμάτα πόνο και απόγνωση ουρλιαχτά τους κάποτε αποκτούν υπόσταση.
Οι σκιές και οι φόβοι τους παύουν να τους πνίγουν. Θριαμβεύει η ανάγκη τους για δικαίωση. Η ανάγκη για όχι άλλη ανοχή στη διαστροφή σου και τα εγκλήματα που διαπράττεις με τόσο αρρωστημένο πάθος συνεχόμενα το ένα μετά το άλλο με κάθε μορφή ύπουλης, άνανδρης βίας.
Ε, ναι! Όλοι εσείς ήρθε η ώρα να πάθετε αυτό που ποτέ δεν περιμένατε. Όχι όχι την τιμωρία. Ήρθε η ώρα να πάθετε αυτό που φοβάστε περισσότερο από όλα και απεύχεστε. Να κοιτάξετε κατάματα το αίσχος σας και να ντραπείτε.
Ζωή Δελιακίδου
Είμαι η Ζωή Δελιακίδου. Είμαι ψυχολόγος απόφοιτος του ΑΠΘ. Αγαπώ τα ζωάκια, τα ταξίδια και το ποδήλατο μου. Ζω και δραστηριοποιούμαι στην Θεσσαλονίκη. Γράφω γιατί είναι θεραπευτικό και γιατί θέλω να επικοινωνώ τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου.
