Ξημέρωμα Πρωταπριλιάς

Μπαίνει πάλι η άνοιξη. 

Η εποχή, που η μοίρα το έφερε, να σε συναντήσω, να σε ερωτευτώ αλλά και να σε χάσω.

Ένας χειμώνας, που έφερε την άνοιξη και μια άνοιξη που έφερε τον χειμώνα, κι ας ερχόταν καλοκαίρι.

Μια άνοιξη που το σώμα γινόταν πύρινο, κοιτώντας τα μάτια σου κι ακούγοντας τον ήχο της φωνής σου.

Βλέπεις, έγραψες κάθε λέξη σου, με ανεξίτηλο μελάνι στην ψυχή μου.

Ανοιξιάτικα τα γέλια κι οι χαρές, πώς να μαρτυρήσουν τον επερχόμενο χειμώνα σου;

Πώς να φανταστώ το επιδερμικό σου συναίσθημα;

Σκιά έγινες κι εγώ σαν τρελός ήθελα να σ’ ακολουθήσω, να μη χάσω το στίγμα σου. Αλλά ξεμάκρυνες σκληρά κι εγωιστικά, δίχως απαντήσεις στα πληγωμένα ερωτηματικά μου.

Κράτησες μαχαίρι κοφτερό κι έκοψες με μιας το νήμα μας κι εμένα στα δύο.

Πόσο μου έλειψες…

Πόσο με ταξίδευες τότε!

Όση χαρά έφερες στη σύντομη διαδρομή μας, άλλο τόσο βίαια, μου τα στέρησες όλα.

Θέλω να στα πω.

Όλα!

Λέξη προς λέξη.

Μα, ξημερώνει Πρωταπριλιά και δε θα με πιστέψεις.

Εύη Μαυρογιάννη