Μ’ αγαπάς ή είσαι δίπλα μου από συνήθεια;
Με ρωτάς γιατί φεύγω από κοντά σου, μα είσαι εσύ ο ίδιος που με διώχνεις με τη συμπεριφορά σου. Δε μου δείχνεις με τις πράξεις σου,πως θέλεις να μείνω. Μου φωνάζεις να σταματήσω, εφόσον ήδη μου έχεις δείξει την πόρτα της εξόδου. Εδώ και καιρό θα έλεγα, απλά δεν έλεγα να το καταλάβω.
Λες πως εγώ το αποφάσισα. Και ποιος σου είπε πως θέλω να φύγω; Με πόνο προχωρώ, όμως το βλέπω πως δεν έχω πια θέση στην καρδιά σου. Μου είναι δύσκολο να σε αποχωριστώ, αλλά έπαψες να μ’ αγαπάς. Απλά συνήθισες να μ’ έχεις δίπλα σου, μα δεν είναι αρκετό αυτό για να κρατηθεί μια σχέση. Δεν είναι πανάθεμά σε.
Ήθελα να με λαχταράς. Να με ποθείς. Να βρίσκεις χρόνο για εμάς. Μα όλα έγιναν ρουτίνα πια. Το βλέπω, το νιώθω. Ένα θα σου πω, μείνε εσύ εκεί να με αποχαιρετάς, δίχως να μου μιλάς. Καταβάθος γνωρίζεις πως ήταν επιλογή σου. Απλά βρήκα εγώ το θάρρος να σε ξαλαφρώσω από τις τύψεις σου. Ας πούμε πως σου άδειασα τη γωνιά, με τις “ευλογίες” σου.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
