Γιώργος Καραϊβάζ: Το βουνό

Εσύ πρωταγωνιστής κι εμείς θεατές, σε μια ταινία γκανγκστερική που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε το άγριο τέλος που θα είχε.

Οι σφαίρες να πέφτουν βροχή και εμείς να κοιτάμε με κομμένη την ανάσα.

Μόνο που στις ταινίες οι κακοί πεθαίνουν και ο πρωταγωνιστής αποθεώνεται από το κοινό του για το ρεσιτάλ ηθοποιίας του.

Εσύ όμως όλα τα έκανες ανάποδα και μπρος στα μάτια μας φάνταζαν όλα τόσο αληθινά.

Όπως και οι σφαίρες ήταν αληθινές, αυτές που γάζωσαν το κορμί σου.

Όπως και το αίμα σου που κύλησε στην άσφαλτο λες και ήταν νερό για τη διψασμένη γη.

Και η παλάμη σου που πήγες να προφυλάξεις το σώμα σου μου μαρτυράει ότι είδες το θάνατό σου.

Πόσο τραγική φαντάζει αυτή η σκηνή όταν κλείνω τα μάτια μου και την κάνω εικόνα, με ξεπερνάει.

Τι να πρόλαβες να σκεφτείς άραγε μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου;

Είμαι σίγουρη ότι χαμογέλασες λίγο πριν χαθείς στο ταξίδι σου στο άπειρο, με αυτό το σεμνό χαμόγελο που έκανε τα μάτια σου να λάμπουν και τα μάγουλά σου να κοκκινίζουν.

Ήξερες πως μόνο έτσι μπορούσαν να σε σταματήσουν.

Κι αυτό έκανες, τους χαμογέλασες.

Χαμογέλασες για να τους δείξεις ότι δε μασάς κι ούτε ένα “μη” δεν ψιθύρισαν τα χείλη σου, σημάδι για έλεος στη προαναγγελία του τέλους σου.

Ο λάκκος που άνοιξαν για το άψυχο κορμί σου δεν έκλεισε όμως ερμητικά, για να μπορέσουν να βγουν οι αλήθειες σου με επιτόκιο τα χρόνια που σου στέρησαν.

Με μεγαλοψυχία τους χάρισες τα νιάτα σου χωρίς να φοβηθείς. Σαν γνήσιος άντρας! Θυσιάστηκες στο βωμό, λες και ήσουν πρόβατο.

Το αίμα σου αυτό που πάγωσε, πότισε την άσφαλτο και όσο καλά και να το ξέπλυναν κάποια στιγμή, θα αρχίσει να βγαίνει στην επιφάνεια για να μας πεις όλα αυτά που ήθελες.

Μας γέμισε με ρωγμές το ξαφνικό φευγιό σου.

Μας έκανες να κλάψουμε.

Μας έκανες να παραμυθιαζόμαστε ότι θα σε δούμε και αύριο.

Μας έκανες κομμάτια.

Το δικό σου συμβόλαιο όμως ήταν πακτωλός. Ανεκτίμητης αξίας.

Ούτε να σου θυμώσω δεν μπορώ που μας τρόμαξε τόσο ο χαμός σου.

Και αυτό το έκτακτο δελτίο που ακόμη ηχεί στα αυτιά μου, μού φάνηκε σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα, κι ας είχε 9 ο μήνας.

Δεν έχει νόημα να πω εγώ ποιος ήσουν.

Όλοι σε ήξεραν.

Ένα όνομα, μια ιστορία!

Ο καθρέφτης της ψυχής σου δε μας έλεγε ψέματα.

Εμείς που σε αγαπήσαμε όλα αυτά τα χρόνια το γνωρίζαμε.

Και ο παρελθών χρόνος που γράφω τώρα για σένα με κάνει να αναρωτιέμαι, αν όλα αυτά τελικά τα ζήσαμε στα αλήθεια;

Το φινάλε σου όμως, βρε Γιώργο μου, ήταν πολύ σκληρό. Έκανε την καρδιά μας να σταματήσει.

Τσάκισε τους αγαπημένους σου και αυτή τη δόλια τη μάνα σου που στη δύση της ζωής της πήρε τη μεγαλύτερη πίκρα.

Το μόνο που εύχομαι είναι η τελευταία πράξη του έργου σου να σταθεί ικανή για να μην κλάψουν άλλες μανούλες.

Είμαι σίγουρη πως εκεί στο βουνό όπου σεργιανάς απόψε, θα μας κοιτάς με αγάπη και θα μας χαμογελάς με μεγαλοψυχία για να απαλύνει λίγο ο πόνος μας.

Τιμή μου που σε γνώρισα!

Καλό ταξίδι.

Εις μνήμη, Γιώργου Καραϊβάζ

Ιωάννα Δαμηλάτη

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *