Ο αληθινός κόσμος δεν είναι παραμύθι

Χάνεσαι όπως τότε που ήσουν παιδί, μέσα στο μαγικό κόσμο των παραμυθιών. Εκεί μέσα στα πολύχρωμα σκηνικά συμβαίνει το απρόσμενο, οι αδικημένοι δικαιώνονται και οι κακοί πληρώνονται με αυτό που αξίζουν. Η μοίρα, πότε με αδιόρατο τίναγμα ενός μαγικού ραβδιού ή άλλοτε με τρίψιμο ενός μπακιρένιου λυχναριού, είναι πάντα με το μέρος του καλού. Οι άνθρωποι πασκίζουν για τα όνειρά τους, περπατούν σε βουνά και κάμπους και λιώνουν ίσα με δώδεκα ζευγάρια παπούτσια. Παλεύουν με ανδρεία υπερφυσικούς δράκους που ξερνούν πύρινες ανάσες. Καταλαμβάνουν με πολύτροπο νου πανύψηλα απόρθητα κάστρα.

Μεγάλωσες και διατήρησες την ψευδαίσθηση, μακάριε άνθρωπε, ότι ο κόσμος σε καρτέρει. Πίστευες ότι θα ήσουν ο ήρωας για τη μικρή σου ανθρωπότητα. Ότι θα έδινες τον τίμιο αγώνα σου και όπως κάθε δίκαιος αγώνας ανταμείβεται, έτσι και εσύ θα ανταμειβόσουν. Ήθελες να νιώσεις με τα βαθύτερα στοιχεία της ύπαρξής σου τη λαχτάρα για την επίτευξη του σκοπού. Δεν ήθελες να αρπάξεις λαίμαργα, αγαθά που δε σου ανήκαν. Ούτε και να σκορπιστείς αναίτια, υποδυόμενος το γενναιόδωρο ή τον ευγενή. Αποζητούσες το ανάλογο, ή έστω αυτό το πιο κοντινό στο ανάλογο. Ήθελες σαν ένας ήρωας βασανισμένος να διατηρήσεις την αρετή της μονάδας και επέμενες να είσαι εσύ πρώτα αληθινός. Όμως ανακάλυψες το φοβερό οδοστρωτήρα εκείνων που χλευαστικά σε ονοματίζουν ονειροπόλο. Αυτών που καυχιούνται την κουτοπονηριά τους για ευφυΐα.

Εσύ, άνθρωπε, που δεν έχασες το κουράγιο σου να αντιστέκεσαι όπως ακριβώς ένα μικρό δέντρο μπροστά στον δυνατό άνεμο. Εσύ που αναγκάζεσαι να ζεις ανάμεσα σε τείχη και σκάβεις τις μικρές ραγισματιές για να βρεις λίγο φως. Εσύ που απέκτησες την ελάχιστη ταπεινή γνώση μετά από τα τόσα χρόνια σε αυτόν τον πολύπαθο πλανήτη. Εσύ γνωρίζεις ότι οι επαναστάτες που τράβηξαν μπροστά και ηγήθηκαν στην εξέλιξη του κόσμου, ήταν λίγοι και ονειροπόλοι. Ήταν αυτοί που είχαν όραμα και πάθος σαν τους ήρωες των παραμυθιών. Εσύ νιώθεις ευγνωμοσύνη για αυτούς που ήταν πλασμένοι από το υλικό των προδόμων. Είναι χαρά για σένα να νιώθεις πως και εσύ πλάθεις μια μικρή όμορφη ιστορία.

Παρασκευή Φωτοπούλου

 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *